De geur van hond en ander ongerief…

Saartje. Zo heet de hond van een van mijn beste vriendinnen. Een chocoladebruine Labrador, uitgerust met hunkerende hondenogen en een staart die nooit tot rust lijkt te komen. Saartje heeft een onbedwingbare lust tot knuffelen. Een onuitputtelijke behoefte aan fysiek contact. Spontaan komt ze op een drafje naar me toe lopen. Haar achterwerk deint op en neer door haar zwaaiende staart. Met haar liefste blik in haar ogen vraagt ze: ‘Aai me, please. Aai me.’.

Het vervolg van het verhaal kent een ijzeren verloop. Ik deins achteruit, gooi mijn armen in de lucht om te voorkomen dat ze in haar enthousiasme mijn vingers aflikt en roep ‘Nee Saartje, even niet’. Want, tsja, ik ben niet zo van de honden.

De geur van hond. Hij staat hoog in mijn ranglijst van te vermijden aroma’s. In goed gezelschap van karnemelk en nat katvoer.

Cruciaal in deze ontmoeting is het vermijden van die onweerstaanbare bruine hondenogen. Want oh wee, als ik in die smachtende ogen kijk, dan ben ik verloren. Tegen zoveel hondenhunkering is mijn hart niet bestand. En ja hoor, daar ga ik, 1-0 voor Saartje.

Mijn neus vertelt me, ‘niet doen’. Roept, ‘niet doen, alsjeblieft’. Maar mijn hand lijkt los van mijn neus te functioneren en is allang op weg om haar een liefdevolle knuffelbeurt te geven. Te kroelen door die vettige hondenvacht. Achter haar oren, boven op haar ronde kop, knijpend in haar halskwabben. Ze vindt alles heerlijk. Ze knort en snurkt van verrukking.

Op het moment dat ik denk ‘en nou is het mooi geweest, ik ga mijn handen wassen’, duwt ze met haar natte snuit tegen mijn been en kijkt me vragend aan. Meestal duurt dit ritueel een minuut of dertig tot ik de geur van hond, die dikke, weeïge, vettige en dierlijke geur niet langer kan verdragen. Dan zeg ik ‘Saartje, het is mooi geweest, ga maar naar het vrouwtje’. En loop op een drafje naar de gootsteen om uitgebreid mijn handen, polsen en onderarmen te schrobben.

Gelukkig is de geur van hond eenvoudig met water en zeep te verwijderen.

Sommige parfums bieden meer weerstand. Ooit heb ik een behoorlijk robbertje gevochten met Eau de Sisley van Sisley. En met 1000 van Patou. Met Safari van Ralph Lauren. Classique van Jean Paul Gaultier. En tientallen andere geuren. Schrobben met water en zeep lost letterlijk niets op. Shampoo? Biedt ook geen uitkomst. Afwasmiddel? Vergeet het maar. Bodylotion? Jammer, maar helaas.

Integendeel, het lijkt de zaak alleen maar te verergeren. Na deze behandeling klampt een uitgebeend parfum, schraal, hard en scherp, zich vast aan de huid. Een nachtje erover slapen helpt niet. ’s Ochtends sta je er gewoon weer mee op. Wat nu?

Het antwoord is: olie. Lichaamsolie, olijfolie, zonnenbloemolie, of desnoods pindakaas (in het uiterste geval). Masseer de onwelriekende plek in met de olie en verwijder het met shampoo. Succes verzekerd. Mijn beste test was Estee Super van Estee Lauder. Pure horror. Maar zelfs zij moest loslaten.

4 thoughts on “De geur van hond en ander ongerief…

  1. Lieve Tanja,

    Wat een ontzettend leuke blog weer en wat heb je Saartje (en jezelf) goed neergezet.
    Ik zie precies weer voor me wat er gisteravond gebeurde en waar we het over hadden terwijl Saartje ook jouw aandacht vroeg….

    Ik kijk uit naar je volgende blog en naar onze volgende ontmoeting!
    Liefs,
    Marjolein

    • Hee Marjolein!

      Dank je wel voor je compliment en goed te horen dat je weer van mijn schrijverij genoten hebt! Die lieve Saartje van jou heeft me echt tot schrijven aangezet :-). Tot binnenkort!

  2. Hai Tanja

    Ah gushie! Zo’n schattig hondehoofd is toch maar dan ook nooit te weerstaan??!!! Ik heb echt keihard moeten lachen bij dit zeer beeldend relaas van honden-niet-echt liefhebber en ik-hunker-naar-aandacht choccie labbie. Maar goed, ik ben dan ook een redelijk zeldzaam soort mens: ik ben en katten en hondenliefhebber. Dat gezegd hebbende: honden hebben inderdaad een nogal doordringende geur, en zeker als ze nat zijn is het nogal overweldigend (volgende keer moet je overigens eens voor de lol Saartje haar poten besnuffelen: op diverse blogs heb ik gelezen dat de kussentjes van hondenpoten naar cheetos — het venijdig oranjegekleurde zoutje met kaas?smaak…lijkt me voor jullie beiden een erg interessante ervaring. Misschien kan je goede vriendin en eigenaresse het eerst eens proberen?). Anyhoo… Hoe vind jij eigenlijk de geur van paarden? En heb jij l’Heure Fougeuse al eens geroken (Cartier dacht ik)? men zegt dat dat een nogal paardige nadronk heeft…. helaas is de exclusief lijn van Cartier niet in de buurt te krijgen… spijtig!
    groetjes, Wendy

    • De geur van natte hond, dat is me echt teveel. Zo indringend…
      Hoe zal ik het beschrijven, moeilijk om de vinger op te leggen. Nat karton dat al enige tijd op straat heeft gelegen, met komijn en iets aarde-achtigs , ingesmeerd met reuzel?
      Mijn hele lichaam reageert op die geur, en niet op een positieve manier. Jouw suggestie over de hondenvoetjes klinkt interessant, dus dat ga ik zeker eens proberen!

      De geur van paard? Heerlijk! Laatst liep ik langs een paar dampende paarden die net een verse baal hooi aan het eten waren. Goddelijk. Zoet, dierlijk en een beetje vegetaal.
      Oei dat klinkt wel zeer interessant L’Heure Fougueuse, gecreeerd door Mathilde Laurent las ik net. Een door mij zeer gewaardeerde ‘neus’. Misschien hebben ze deze lijn bij de Cartier Boutique op de PC Hooft in A’dam. Ik laat het je weten, als het daar verkrijgbaar is.

Laat een antwoord achter aan Marjolein Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.