Al op Marylebone Highstreet zweven de helgele tasjes me tegemoet. Grote maten, kleine maten, bollend of met ingevallen wangen. Zonder uitzondering stapt de eigenaar ervan blij voort, opgetogen over de zojuist gedane aankoop.

Sinds dinsdag verblijf ik in de buurt van een waar Londens kooplusthof. Op een steenworp afstand van ons hotel.

Selfridges, wat kun je hier eigenlijk niet krijgen? Alle bekende en minder bekende luxemerken geven hier sinds 1909 acte de présence. Alleen al om het hele warenhuis door te lopen heb je uren nodig. Zonder ook maar een pashokje van binnen te zien, een laars uit te checken, een parfum te ruiken of een lipstick te proberen.

Ik ben trouwens helemaal niet dol op winkelen. Nooit geweest ook. Zodra ik me in een warenhuis of een koopgoot begeef krijg ik het benauwd en begint mijn hoofd te tollen. Dus als ik een mooie trui zie en hij is een beetje betaalbaar koop ik hem meteen in een andere kleur. ‘Zo dat is ook weer geregeld…’. Het enige waarvoor ik me graag de benen onder mijn lijf uitloop is parfum. En Selfridges is packed with the stuff. Dus muziek in mijn oren, muts en zonnebril op en go.

Mijn doorzettingsvermogen wordt duchtig op de proef gesteld door de sales representatives die bij een vleug oogcontact direct een koopslachtoffer van me willen maken. Met een glimlach en een ‘Just browsing, thank you’ sla ik de eerste aanvallen af. Een onverlaat waagt het een puf Gucci Guilty Black in mijn richting te sprayen. Een giftige blik gaat retour. Please….!

Wat gedesoriënteerd meer ik aan in de Dior-haven. Een beeldschone jonge vrouw met Slavische trekken (Svetlana lees ik later op haar naambordje) ontfermt zich vriendelijk doch doortastend over me. Ze zet me op een stoel en houdt me Grand Bal voor. Een elegante compositie van jasmijn, ylang ylang, neroli en musk drijft mijn neus binnen. Mijn hart reageert blij met een sprongetje, de lente is in aantocht, jawel!

Patchouli Impérial en Oud Ispahan volgen. Beide zijn heerlijk, ook hier die verfijnde en classy signatuur. Geen gekke start van dit snuffeltripje.

Door naar Chanel voor het nieuwe parfum uit de prestigieuze Les Exclusifs-serie, 1932. In Nederland pas volgende maand verkrijgbaar, maar misschien lanceren ze dit parfum wel eerder in Londen. Bingo! Tientallen flessen met een bleek geelgroene vloeistof lachen me toe.

Een puf op een geurstrook, beetje wapperen, beetje blazen. Neus bevindt zich in opperste staat van paraatheid. Langzaam snuif ik de geur op. Ik kijk de verkoper veelbetekenend aan en geef hem zonder iets te zeggen mijn rechterarm. Hij glimlacht tevreden en besprenkelt mijn huid. Ik ruik en schud lichtjes mijn hoofd. Jacques did it again.

De eerste kennismaking met 1932, een compositie rond iris, jasmijn en vetiver, is overrompelend. Ik ben benieuwd of het vervolg net zo indrukwekkend is. To be continued next week.