En dan is het jaar opeens bijna voorbij. ‘Wat zeg je? Er zijn nog 8 dagen te gaan?’ Klopt, ook in mijn jaar zitten er 365 waarvan 31 in december. Maar op deze maandag voor Kerst zit mijn werkjaar erop, wordt mijn digitale appel naar een lade verbannen en slaak ik een zucht van verlichting.
Ik hou van deze tijd van het jaar. Terwijl mijn actielijstjes ondanks alle inspanningen maar niet korter willen worden en in mijn bovenkamer overuren worden gemaakt, komt de natuur langzaam tot stilstand. De kleur trekt langzaam weg uit het landschap om plaats te maken voor een modderig schilderspalet met groene mopjes.
Sinds enkele dagen neemt die typische geestesgesteldheid die hoort bij het eind van het jaar bezit van me. Verwonderd dwaal ik met een lantaarn in de hand door de onvermoede vertrekken van 2013 en til hier en daar het dikke kleed van ervaringen op. Mijn eerste geurconcept samen met de Amsterdamse parfumeur Spyros Drosoupoulos voor een fabrikant van rubberen halffabrikaten. Nee hoor, het ruikt niet naar rubber. Integendeel. Het is een groen, houtig en transparant parfum, met een soepele basis. Passend bij de missie en cultuur van het bedrijf. Of het unisex parfum voor een van de grootste projectbureau’s in de gastvrijheidsindustrie. Uitgewerkt met twee vrouwelijke parfumeurs uit Parijs. En ach, dat is waar ook, de geuren van New York City!, voor altijd opgetekend in mijn geurgeheugen. Het overweldigende geurlandschap van Chinatown met zijn vis, kruiden en afval. Of de onvergetelijke vochtige geur van vers gestort beton rondom Ground Zero.
Er zijn de geuradviezen (leuk: ook mannen maken hier steeds meer gebruik van), de lezingen en de geurworkshop deze maand voor bezoekers van het Toon Hermans Huis. Er is het artikel Groen Parfum, geschreven in opdracht van het Volkskrant Magazine dat niet geplaatst werd. Teveel persoonlijke kleur. Tsja, niet alles past. Er zijn de vele inspirerende ontmoetingen, de onverwachte wendingen en kansen, de teleurstellingen en de nieuwe ontdekkingen.
Nu het einde van het jaar in zicht is, verschijnen ook de lijstjes in de krant en op internet. De hoogtepunten, de dieptepunten, de zoveelste top 2000, de leukste, de gekste, de beste, de weerzinwekkendste, de mooiste, de treurigste, de liefste. Eindejaarsamusement, heerlijk.
Goed moment dus voor mijn lijstje hunkerparfums, vijf flesjes gebottelde schoonheid die mij keer op keer een zucht van verrukking ontlokken.
- Angeliques sous la Pluie van Frederic Malle, Ellena’s toast op de zomer.
- Cuir de Nacre van Ann Gerard, romige iriswortel omhuld door zijdezachte suède. De veter nachtblauw leer die Bertrand Duchoufour door het parfum weeft, geeft de geur pit en iets gereserveerds. Perfecte balans tussen zacht en stevig.
- Mon numero 7 van l’Artisan Parfumeur, verrassende en veelkleurige compositie van tuberoos met specerijen. Slank en droog met een iets stoffige textuur. Hoor ik daar een tijger grommen?
- Mon numero 8 eveneens van l’Artisan Parfumeur. Ook hier een crèmige iris in de hoofdrol, met bijna iets droppigs à la Dior Homme. Klassiek en verfijnd. Geen poederige weelde, maar een nauwelijks waarneembaar donsje. Omlijsting door witte bloemen en later, de verrukkelijkste schone zepigheid denkbaar.
- Royal Saffron van Bella Bellisima, weelderige rozen met een stevige dosis saffraanbitters, innig verstrengeld met een pietsie aoud. Krachtig, intens en uitermate intrigerend.
Het vijftal heeft mij gebracht tot aan de deur van 2014, waarachter mijn nieuwe geurstudio gloort. Gelegen in de fraai gerenoveerde voormalige brandweerkazerne, een gemeentelijk monument in Maastricht. Open vanaf medio januari. Je bent van harte welkom!
Maar eerst relaxen onder de kerstboom gehuld in een van mijn favoriete brouwseltjes. Ik wens je een spetterend en bovenal zinnelijk 2014!
