Zodra het kwik boven de 20℃ stijgt, pakken de Parisien hun weekendtassen voor een uitstapje naar Deauville. Gelegen aan Het Kanaal, één uur ten westen van Rouen en drie kwartier ten zuiden van Le Havre, ontmoeten de upper class en befaamde creatievelingen elkaar in deze mondaine badplaats.

Ik ben er al jaren niet geweest. Sterker nog, ik was er maar één keer in mijn leven en dat is zo’n 25 jaar geleden. Ik herinner mij een sjieke badplaats met hotels in okergele en zandkleurige tinten waar op de pittoreske boulevard naar hartelust wordt geflaneerd en geflirt. Een plek die ik met de ogen dicht zou herkennen; de geur van zee, zand, algen en Ambre Solaire is onmiskenbaar.

Even buiten Deauville werd ik op datzelfde tripje op de eerste fruits de mer van mijn leven getrakteerd. Dat was bepaald geen extatische ervaring. Integendeel. De eerste schok: alle zeevruchtjes moesten koud genuttigd worden. De tweede: de diertjes hadden een vaal grijze kleur, die associaties opriep met iets dat al lang geleden overleden was. En nadat ik de moed bij elkaar had geraapt om een zeeslak met een naald uit zijn huis te peuteren en in mijn mond te stoppen, bleek hij de structuur van gummie te hebben. Gatverdamme.

Het heeft jaren geduurd voordat ik dit gastronomische debâcle te boven kwam. Mijn favoriete visrestaurant ‘O’ in Maastricht krijgt hiervoor de credits. Chefkok Dennis van der Meer bewijst dat een fruits de mer niet taai, grijs en koelkastkoud hoeft te zijn en dat elk beestje zo zijn eigen smaak heeft. Maar de zeeslakken laat ik passeren, dat wel.

Terug naar Deauville. Het was de bron van inspiratie voor Patricia de Nicolai’s parfum Week-End a Deauville. Sinds kort overigens Week-End geheten. Vreemd genoeg was de burgemeester van Deauville niet blij met de naam van het parfum en maakte bezwaar bij Patricia. Waar een mens zich druk om kan maken. Misschien was de goede man wel gewoon toe aan een weekendje Deauville?

WEEK-END van Parfums de Nicolai
☆ ♪♪ ≀≀ ♀ € ⎢marine⎢Verkrijgbaar bij PerfumeLounge en ParfuMaria
Een parfum met een zilte, vibrerende frisheid. Er is zeewier, er is water, er is zout. En er zijn heel veel lelietjes-van-dalen en een beetje jasmijn. De knisperend groene structuur geeft de geur een actief karakter.

Week-End is als een Parisienne die in haar haute couture badpak en gehuld in een wolk Diorissimo een zaterdagochtendduik neemt in een ijskoude lentezee. En die na tien minuten bibberend, met frisse blos en glanzende ogen, het water uitkomt. Die zich vervolgens hult in een dikke, witte hotelhanddoek om zich tenslotte zuchtend van tevredenheid neer te vleien in het bleke meizonnetje. Inderdaad, de-stressing by perfume, het bestaat.

Over het algemeen hou ik trouwens helemaal niet van parfums waarop het molecuul Calone (verantwoordelijk voor het marine karakter) zijn stempel drukt. Maar tegen Week-End heb ik geen verweer.

En jij? Hou jij van parfums met een ‘marine’ of ‘waterachtig’ karakter? Of is je neus, net als de mijne, na L’eau d’Issey en haar klonen, Calone moe? Laat het mij en de lezers van deze blog weten door te reageren op dit artikel.