Secretions Horrorfic

Eerst is er de geur van bloemen, dan volgt een ongecontroleerde kokhalsbeweging. Diep vanuit mijn binnenste wordt de inhoud van mijn maag mijn slokdarm ingestuwd. Gelukkig was mijn lunch licht en uren geleden.

In colonne marcheert een peloton rillingen tussen mijn schouderbladen omhoog. Mijn nekharen doen een zwakke poging tot afweer. Neus deinst terug en onwillekeurig trek ik mijn schouders op om me te beschermen tegen iets kwaadaardigs.

Het helpt niet. Nog niet een beetje. Nieuwe colonnes rukken op. In de winkelruit zie ik het gezicht van een vrouw met onnatuurlijk grote ogen in een wasbleek gelaat.

Ben ik dat?

Dan ontsnapt er een kreet aan mijn lippen. ‘Noooooooo!’. De jongen naast me kijkt me meelevend aan. ‘That’s why, you know.’ Hij draait zich om en loopt de parfumerie weer in.

Het duurt slechts luttele seconden, maar de ervaring nestelt zich voor altijd in mijn brein. Opgeborgen achter slot en grendel. Tot afgelopen maandag. Ik heb een afspraak met Irina, parfumeur in opleiding, die een koekblik vol parfumgrondstoffen heeft meegenomen.

De snuffelsessie begint gemoedelijk. Ze laat me Tobacarol (tabak/houtig/nootmuskaat/amber), alpha-terpineol (sering/houtig/citrus/terpentijn) en hydroxycitronellal (lelietjes van dalen en wat meloenigs) ruiken. Daarna volgt een groene thee extract van chemieconcern Robertet en eentje van chemiereus Givaudan. Lekker.

Dan houdt ze me een donker flesje onder de neus. ‘Niet te diep inhaleren’, waarschuwt ze me nog. ‘Marine pyridine’ vermeldt het etiket.

En daar sta ik weer. Op die koude namiddag in hartje Londen, januari 2012. Buiten op straat voor Les Senteurs, een parfumerie met een prachtig assortiment kwaliteitsparfums. Met onder mijn neus een van de meest besproken cultparfums van het afgelopen decennium. De verkoper weigerde hem me in de winkel te laten ruiken.

Opnieuw die rillingen. Opnieuw die walging en angst. De aandrang om weg te rennen, te gillen. Om eindeloos te douchen. Te scrubben. Boenen. Om het onzichtbare vuil dat over me heen is gestort van me af te spoelen. NU.

Secretions Magnifique van Etat Libre d’Orange, een waar horrorparfum. Echt eentje om graaf Dracula mee te plezieren. Nog groter zijn extase als hij zijn tanden in je zet.

SECRETIONS MAGNIFIQUE (2006) door Antoine Lie voor Etat Libre d’Orange
?????? ⎢Verkrijgbaar bij Parfumaria
Goed. Ik heb het echt geprobeerd. Over dit bizarre parfum een geurnotitie schrijven. Maar het lukt me gewoon niet. Ik kom niet verder dan die eerste hint van bloemen, en dan komt de black out. Mijn lichaam neemt de regie over, vertelt me dat er iets vreselijks gaande is. Neus is in shock. Aroma’s van bloed, zweet, speeksel of sperma, de secretions magnifique, ruikt ze niet. Wel flitsen beelden langs van de opengewerkte lichamen van Francis Bacon. Secretions Magnifique is welhaast de perfecte olfactorische vertaling van zijn werk uit de late jaren zestig. Zal Antoine Lie hier zijn inspiratie hebben gevonden?

Over een tijdje nog maar eens proberen…

Wat Etat Libre d’Orange er zelf over zegt?

Like blood, sweat, sperm and saliva, this disturbing perfume is an ode to the pinnacle of sexual pleasure, that extraordinary moment when desire triumphs over reason. On the razor’s subversive edge, it’s love or hate at first sight…

Composition: Iodized accord (fucus, azurone), adrenalin accord, blood accord, milk accord, orris, coconut, sandalwood, opoponax…’

Het nieuwe openingsfilmpje op hun website geeft een goed beeld van wat voor vlees je in de kuip hebt. ‘Not just a fragrance – a state of mind‘, grensverleggende parfummarketing.

Etat Libre d’Orange: een (wel)riekende vrijplaats

Sex sells. Geef een tandenborstel een rubberen ribbeltje en opeens heb je hem in de hand. Plaats een halfgeopende mond op het omslag van een boek en de verkoopcijfers exploderen. Koffiebruine borsten luchtig omgeven door een rood jurkje in de trailer van de nieuwste Woody Allen? Blijf er maar eens onaangedaan onder. Estelle bedriegt Ruud met een kickboxer. De hoofdredacteuren van de roddelbladen grijnzen van oor tot oor.

Na mijn eerste college reclamepsychologie ergens in de tachtiger jaren verliet ik beduusd de collegezaal. Zojuist was een commercial vertoond waarin niet door het menselijk oog waar te nemen beelden van seks waren gemonteerd. ‘Stimuleren onbewust de verkoop’, verduidelijkte de docent. In liefde, oorlog en reclameland is kennelijk alles geoorloofd. Ik was ontdaan, wat een wereld, maar goed ik was toen dan ook nog zo groen als gras.

De tijd van verborgen beelden is ruimschoots voorbij. Borsten, billen, monden, tongen en torso’s in wellustige poses, ze trekken dagelijks in Hülle und Fülle voorbij. Ook de parfumwereld maakt veelvuldig gebruik van hitsige beelden die een meestal braaf parfum van seksuele aantrekkingskracht moeten voorzien.

Etienne de Swardt (1970), ex-Givenchy, keert het om. Begiftigd met een gevoelig reukorgaan en uitgerust met een vrijgevochten geest, lanceerde hij in 2006 onder de naam Etat Libre d’Orange zijn eerste reeks parfums. Parfums gecreërd door ‘neuzen’ die in zijn olfactorische vrijstaat ongeremd hun fantasieën mogen optekenen. Niet gehinderd door geestvernauwende briefings, knellende resticties of taboes.

Zo krijg je parfums met namen als ‘Don’t get me wrong baby, I don’t swallow’, ‘Vraie Blonde’, ‘Sécrétions Magnifiques’, ‘Putain des Palaces’ en ‘Archives 69’. Geen verborgen beelden hier, maar titels die onmiddellijk tot de verbeelding spreken. En mocht je geen dirty mind hebben dan helpen de bijgeleverde afbeeldingen je wel een handje.

De vrijheid van de ‘neuzen’ levert echter meer op dan geurige anekdotes over vleselijke lust. Neem nu fat electrician. De billen van een stevig in het vlees zittende monteur met afgezakte jeans en een bleke, glanzende bilspleet lachen me vanuit het winkelschap hartelijk toe. Niet bepaald een toonbeeld van bandeloos plezier, toch? Maar mijn hang naar avontuur is grenzeloos en mijn hand heeft de billen al vast, ik bedoel het flesje vast, en aarzelt geen seconde om de blotter te benevelen. ‘Wil je dit echt ruiken?’, piep ik. Ja.

Het valt mee. Maar het is onmiskenbaar. Fat electrician ruikt naar hete soldeerbout, doorgebrande zekeringen, metaal en zweterige mannen in een werkplaats.
Nick van Les Senteurs kijkt me na deze opmerking met glinsterende ogen aan en fluistert in mijn oor: ‘Darkroom. Voor mij is het darkroom’. Dank je Nick, weer wat geleerd.

Volgende week meer over de creatieve uitspattingen van de crew van Etienne de Swardt.

Spreekt Etat Libre d’Orange jou aan? Word jij geraakt door de beelden en de titels van de parfums? Laat het mij en de lezers van de blog weten door te reageren op dit artikel.