AlmondMilk

Geachte mijnheer Edet,

De zomer was kort en nat dit jaar. De avonden op het terras op twee vingers te tellen. Weet u dat begin augustus de geur van de herfst al door de straten van Maastricht trok? Ik schrok me dood. ‘Neus, hou je me voor de gek?’

Heeft u het misschien ook geroken? Die typische droge kruidigheid, iets wat inzit tussen jute, oud papier en gedroogd veldboeket, vaal grijsgroen van kleur? Een onrustbarend teken, want dat zou betekenen dat de zonnekracht haar hoogtepunt alweer heeft gehad en de vroege avond van het jaar is gearriveerd.

Inmiddels laten de lindebomen alweer weken hun bladeren los. Neus rook het -uiteraard!- goed.

Kunt u misschien net als ik maar moeilijk de zomer loslaten? En was dit de inspiratiebron voor uw nieuwste produktontwikkeling: de illusie van spetterend zomervertier opgesloten in een rol papier?

Hoe het ook zij, de innovatieprijs is voor u. Met afstand.

Want ik hoef de deur maar te openen om me aan de Méditerranée te wanen. Waar de zee me tegemoet schittert en het bloedhete strand in de trillende lucht hangt. Waar zand onaangenaam tussen mijn natte tenen schuurt en een kroonkurk in mijn voetzool bijt. Maar wat kan het schelen? Want gelach waait me tegenmoet, de golven breken bulderend in de branding en watermist slaat neer op mijn schouders.

Half verdoofd door de zon dringt de roep van de donkere jongen met de rode koelbox vol Cornetto’s tot me door. De geur van Ambre Solaire passeert. Opgetogen bekijk ik ‘s avonds het witte bikinihesje in de spiegel.

Soms geeft de deur toegang tot mijn kindertijd. De zwemlessen in Sportfondsenbad Oost in Nijmegen. Het autoritje ernaartoe met dat vreemde gevoel in mijn maagstreek. Warme lucht, gevuld met chloor en opgewonden kreten bij de ingang. Een enkele ouder op de houten banken naast het bad. De doffe klank van de springplank.

Later stroop ik met moeite het koude natte badpak van mijn rillerige lichaam. Het laat rode strepen achter op mijn buik. Een grove voet met dikke teennagels aan een harig onderbeen kleppert op blauwe kunststoffen badslippers langs mijn kleedhokje.

Rozig hap ik in de auto op de terugweg in twee sneetjes peperkoek met margarine, zoals altijd in aluminiumfolie verpakt.

Mijnheer Edet, het zomert in mijn toilet en het regent herinneringen. En dat allemaal door uw vierlaags AlmondMilk toiletpapier.

Ik kijk uit naar de volgende innovatie: KaneelAppelmoes misschien?

14 thoughts on “AlmondMilk

  1. Een prachtige beschrijving van de herfstgeuren! Jammer dat het in Amsterdam toch niet echt herfstig wil worden, het is dampig en stikbenauwd weer. Ik ruik voornamelijk toeristenurine (in het centrum), ijzervijlsel (metrobouw), benzine. Maar laatst kwam ik laat op de avond van de tandarts in Osdorp, en het regende, een zachte, lauwe avondregen, het rook naar nat zand en gras. Erg fijn, maar niet echt herfstig.
    De zomer mag van mij opzouten, maar ik herken wel je verhaal over het zwembad. In mijn geval: vacantie in Sittard, het bad in het park, de geur van chloor, en na afloop een ijsje. Mooie herinneringen.
    Mijnheer Edet heeft dus een fijn geparfumeerd papier in de handel gebracht, eeuwig zomer op de WC. Van mij mag hij zijn best eens doen op papier met chrysantenparfum. Maar of al dat parfum gezond is voor het achterwerk? in elk geval leverde het weer een mooi stukje proza op!

    • Dank je voor jouw geurimpressie van de nazomer Anna en wellicht breng je mijnheer Edet op een idee… 😉 !

      Overigens: de geur is het sterkst als het pak opengaat. Halverwege de rol is er nog maar een zweem over, helaas.

  2. Hé Tanja, prachtig verwoord. En wat verlang ik terug naar de heerlijk zilte strandgeur met lachende, gierende en brullende dochters in de heerlijk glimmende golven. Ondanks de zalige herfstgeur, die je zo mooi beschrijft mag ie voor mij nog wel ff wegblijven….Het is weer bevestigd…..ben toch echt een zomermens die zich als een Vis (sterrenbeeld) in het water voelt bij 30 graden met de zee binnen handbereik!

    Groetjes, Dorenda
    p.s. de Edet rol heeft me nieuwsgierig gemaakt!

    • 🙂 , hey Dorenda wat leuk om jouw verhaal over de zomer te lezen, dank je wel!

      Misschien brengt mijnheer Edet je wel een eindeloze nazomer 😉 … of het parfum Sandflowers van Montale, de hoofdrolspeler in mijn volgende artikel.

  3. Toiletpapier is er in alle soorten en maten, bijna zoveel als er achterwerken zijn… Dunne rolletjes en dikke rollen met het dubbele aantal vellen, schurend milieuvriendelijk grijs en fluweelzacht wit, twee en drielaags, met motiefjes en zonder, en vroeger had je kleurtjes, zacht roze of lichtblauw. En natuurlijk de te gekke opdrukken met hulstblaadjes en zalig kerstfeest en allerlei dolkomische kreten uit de feestwinkel. Zelfs kun je het broodnodige papier eerst als tijdverdrijf gebruiken om een sudoku op te lossen… Maar geparfumeerd papier dat luchtverfrissers overbodig maakt… hoe is het in vredesnaam mogelijk dat hier nog nooit iemand eerder aan gedacht heeft. En ondertussen ben ik uiteraard weer benieuwd welke herinneringen er bij mij boven komen als ik ze op de standaard doe.

  4. Mr. Edet kan blij zijn met jouw neus, want ik heb me laten verleiden. Ook op mijn kleine kamertje hangt nu zo´n rol. Eerlijk gezegd weet ik het nog niet. Ik ben er nog niet uit of dit nu wel de geur is waar ik blij van wordt. Dat vraag ik me voornamelijk af: Hoe kom je juist op déze almondmilk? Ik prijs de orginaliteit. Nu eens geen lavendel, roos of seabreece. Je vraagt me welke herinneringen bij me boven komen…
    Weet je waar ik het meest aan denk? Aan de geur die ik deze zomer in samplevorm leerde kennen: Nicolai’s Musk Monoï. En daarmee heb ik hetzelfde: bij de ene snif denk ik, há lekker!, bij de andere maakt de weeïge zoetheid een beetje misselijk.

    • Leuk dat je de proef op de som hebt genomen Yvonne!

      Ook ik heb me verwonderd over de geurmelange, waarom juist dit? Maar vooral: verrassend en origineel. Grappig dat je Musk Monoi noemt van Patricia de Nicolai. Wist je dat zij zich heeft laten inspireren door de geur van zonnebrandcrème?

      Ben benieuwd wat dag twee je heeft gebracht… 😉

  5. Gisteren op mijn volkstuintje geweest en ja, helaas, het is daar overduidelijk dat de herfst toch echt al is aangebroken. De kleuren zijn die van de herfst, de geuren zijn die van de herfst en de groei is nagenoeg gestopt. Hier en daar bloeit nog iets, het knaloranje van de lampionplantjes of het vrolijke geel van de aardperen maar verder lijkt alles zich voor te bereiden op een lange winterrust. Het ruikt er vooral naar vocht, de grond die nog doortrokken is van de augustusregens, natte bladeren, paddestoelen, rijpheid en aftakeling, diepe, zware, volle geuren.
    Om bij te zetten in het geurgriezelkabinet: in de grond rottende meiraap die helemaal tot snot is verworden, mijn maag draait er van om als ik er weer aan denk! Hartegeur: zelfgemaakte appelmoes van zelfgekweekte appelen, zo van de boom in de pan.

  6. Lees ik Monoii, dan komt mij Monoii Tiare de Tahiti voor de neus. De originele Monoii die ik in de jaren ’80 bij de Kosmos in A’dam kocht. In mijn herinnering was die verpakt in een eenvoudige platte fles met een zwarte dop. In de kokosolie zweefde een echt bloemetje. In het Nederlandse klimaat neemt kokosolie meestal de vaste vorm aan. Dus voor het genieten eerst een beetje moeite doen, au-bain-marie verwarmen. En dan, de beloning van het dubbele genoegen, de zintuiglijke ervaring huid bij het incasseren van de Monoii en ’t geurmengsel van kokos en monoii die via de neus het brein deed reizen naar het paradijs.

    • Jammergenoeg heb ik destijds de poëzie van het bloemetje in kokosolie gemist. Klinkt erg mooi, juist ook omdat je wat moeite moest doen om de geur te ontfutstelen.

      Geurende olie is trouwens een favoriet van me, en ik experimenteer er graag mee. En in oosterse culturen, India voorop, is het een hoeksteen binnen de traditionele geneeswijzen.
      Voor eigen gebruik kan ik de geur van kokos helaas niet goed verdragen. Maar in de juiste setting opgesnoven kan ik er heel blij van worden.

      Safe travers!

  7. “Diepe, zware, volle geuren” (Annemarie): wat mooi! Dat vind je niet zo gauw in de stad, zelfs niet in het Vondelpark. Ik greep prompt naar mijn fles Borneo 1834 toen ik die woorden las. Een diepe, zware, volle geur.

    • Ha Anna, mijn volkstuintje is voor mij ook echt een plek om even afstand te kunnen nemen van het Amsterdamse stadsleven en om me te laven aan wat groen en rust. Je maakt de seizoenen en alles wat daar bij hoort toch wat intenser mee, daar kan geen stadspark tegenop. En nu ben ik natuurlijk nieuwsgierig geworden naar de Borneo-met-het-jaartal-dat-ik-niet-kan-onthouden.

Laat een antwoord achter aan Yvonne Wilms Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.