1932, you can’t win them all…

Sycomore. Coromandel. Beige. 31 Rue Cambon. 28 La Pausa. Om maar eens enkele parfums van de hand van Jacques Polge voor Les Exclusifs van Chanel te noemen. Het is geen geheim dat Neus spontaan begint te kwispelen als er een geurwater uit deze reeks in de buurt is.

En nu is er dan ‘1932’. Geïnspireerd op de eerste collectie diamanten juwelen die Chanel in 1932 op de markt bracht. De kennismaking is overrompelend. Sterke opening met citrus, direct gevolgd door een weelderige irisnoot en vetiver. Wauw. Opwekkend en comfortabel tegelijkertijd. Neus dreigt in vervoering te raken, en ik met haar.

Mijn eerste impuls is: hebben! Gelukkig beheers ik me, ga een blokje om in Selfridges en geef zo het parfum de kans zich verder te ontwikkelen. Ik dwaal over de begane grond, neem de roltrap naar het souterrain met de thee van Mariage Frères en verbaas me over het uitzinnige aanbod in deze westerse kooptempel. Neus ligt ondertussen op mijn pols en wacht ongeduldig op wat komen gaat.

(…)

Er komt niet zoveel.

Sterker nog, na een minuut of vijftien is er niet veel over van die eerste overrompelende kennismaking. De luxe en bijzondere opening is verschrompeld tot een weinig verrassende geurige anekdote. De herkenbare vetiver en iris zijn op mijn pols verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een stuivend bloemig en licht zepig akkoord. Is dit het? Echt? Of gooit misschien mijn huid roet in dit geurige eten?

Ook op de geurstrook is het parfum echter in zijn schulp gekropen. Traag sijpelt een gevoel van teleurstelling mijn gemoed binnen. De koop wordt uitgesteld, de honger is verdwenen.

Maar ‘1932’ beoordelen op een enkele waarneming doet geen recht aan het werk van de man die eerder zoveel moois heeft gemaakt. Deze nieuwe creatie van Jacques Polge verdient mijn onverdeelde aandacht en een tweede kans.

Take two
Opnieuw die schitterende opening, echt genieten. En wederom het teleurstellende vervolg van stuivende witte bloemen. Toefje fruit. Niets verrassends, geen enkele opwinding. Enkel een Aha-Erlebnis. Even flitst iets van Coco Mademoiselle en Chance voorbij. Een onprettig drukkend gevoel welt in mijn voorhoofd op. Na 6 uur blijft een wat dunne en zelfs synthetisch geur op de geurstrook achter.

Take three
Geen nieuwe ontdekkingen, ook vandaag niet. Gedesillusioneerd staar ik naar de geurstrook. ‘1932’ is onmiskenbaar Chanel en het is onmiskenbaar een Jacques Polge. Het parfum zit goed in elkaar en is degelijk gemaakt. Maar op de opening na, is het oersaai en mainstream. ‘1932’ is een pretty floral, zonder al teveel karakter en met een klassieke signatuur. Dat Chanel dit parfum in de eregallerij van Les Exclusifs plaatst kan enkel ingegeven zijn door zuiver commerciële motieven. Jammer.

★★★☆☆ 1932 Les Exclusifs (2013) van Chanel
♪♪ ∫∫ ♀ €€⎢soft floral ⎢vanaf vandaag verkrijgbaar bij de Chanel Boutique in Amsterdam

Iemand uit de parfumwereld vertelde me laatst dat de parfumindustrie vaak de meeste tijd, geld en aandacht stopt in de eerste 15 minuten van een parfum. Onder het motto ‘de eerste klap is een daalder waard’ wordt de consument verleid tot een aankoop. Heb jij weleens iets gekocht dat het eerste kwartier heerlijk rook, maar de verwachtingen niet waarmaakte? Vertel!

DOORGESNUFFELD: de najaarsparfums 2012 van Chanel, Guerlain en Hermès

Dit najaar hebben alle grote parfumhuizen een nieuw parfum gelanceerd. Eerder besprak ik al La Vie est Belle van Lancôme op deze blog. Vandaag de welriekende geesteskinderen van Chanel, Guerlain en Hermès.

★★★+☆☆ COCO NOIR (2012) van Chanel door Polge & Sheldrake
♪♪♪ ∫∫∫ ♀ €€ ⎢woody oriental ⎢verkrijgbaar bij de bekende ketens
Hoewel de mensen van Chanel me willen doen geloven dat Coco Noir dichter bij Coco zit dan bij Coco Mademoiselle, is de flanker Coco Noir in mijn optiek een volle zus van Coco Mademoiselle. Waar Coco Mademoiselle lichtvoetig huppelend en fruitig door het leven gaat is Coco Noir het intense en sensuele oudere familielid. En hoera, geen spoor van suiker. Alleen daarvoor verdient Jacques Polge al een standbeeld. Maar met de explosie van fruit, bloemen, iets kruidigs en een stevige dot patchouli toch te voorspelbaar om 4 sterren te verdienen. Ik maak het af op drie met een vette plus. Kan iemand mij trouwens de pointe van het onderschrift van de advertentie ‘Through black…light revealed‘ uitleggen?

★★★☆☆ LA PETITE ROBE NOIRE (2012) van Guerlain door Wasser
♪♪ ∫∫ ♀ €€ ⎢fruity gourmand⎢verkrijgbaar bij de bekende ketens
Bazooka bubblegum gedrenkt in frambozenlimonade. Transformeert na vijf minuten in een lieftallig en keurig opgevoed blank tienermeisje voorzien van bambi-ogen. Pretty. Bedeesd. Met de lancering van La Petite Robe Noire lijkt luxe goederen gigant LVMH, de eigenaar van Guerlain, definitief de koers van dit parfumhuis te bepalen. Ik hou mijn hart vast. Is dit de geurige kroniek van een aangekondigde dood? Of juist de voorbode van de wederopstanding van dit in winterslaap verkerende huis? De toekomst zal het leren.

★★★☆☆ L’AMBRE DES MERVEILLES (2012) van Hermès door Ellena
♪♪ ∫∫∫ ♀ € ⎢oriental ⎢verkrijgbaar bij de bekende ketens
Misschien ben ik dit najaar wel het meest teleurgesteld in Hermès. Tot voor kort leek dit parfumhuis een prettig contracyclische koers te varen. Maar ook Ellena lijkt van zijn werkgever de opdracht te hebben gekregen om de Coca-Cola generatie te plezieren. Dat is gelukt. Geeuw.

Nieuwsgierig naar de mening van mijn hubbie duw ik hem de geurstroken onder zijn neus. Zijn gezicht spreekt boekdelen. Met ongelovige ogen, een opgetrokken neus en een diepe frons tussen de wenkbrauwen kijkt hij me aan.
‘Wat is dit allemaal?‘.
‘De nieuwe najaarsparfums van de grote huizen’.
‘Mijn got, wat niksig allemaal.’

Een helder oordeel, kan ik iets anders verwachten van een verwende blaag die Chergui en Vetiver Oriental van Lutens, Dior Homme en Cuirs van Carner op zijn wastafel heeft staan?

Helaas verleidt geen van deze parfums me tot het trekken van mijn bankpas. Jammer. Ik ben benieuwd of een nieuwe lancering in het mainstream segment jou dit jaar tot een aankoop heeft bewogen. Vertel!

5521: La vie est belle…

L’essence, een vakblad voor de parfumerie, meldt dat er 5520 versies vooraf zijn gegaan aan het definitieve brouwsel. Stel je eens voor: 5520 versies, 5520 besprekingen met het produktteam, duizenden keren een ‘Oh la la, c’est tres bien, oui, mais….’ en even zovele ongemakkelijke stiltes waarin niets gezegd hoeft te worden om te weten hoe laat het is.

Drie hotshots uit de parfumindustrie, Olivier Polge (o.a Dior Homme, Flowerbomb en Spicebomb), Dominique Ropion (o.a. Amarige, Alien en Carnal Flower) en Anne Flippo (o.a. Lady Million en Trussardi Skin) keren voor de 5521ste keer terug naar het lab en de computers om hun huiswerk nog eens dunnetjes over te doen.

Er wordt gezucht, gemompeld en gevloekt. De drang is groot er tussenuit te knijpen. De geest te benevelen met drank en de wonden van gekrenkte trots met aandacht te verbinden. Maar de klant is niet tevreden, dus linksom of rechtsom, ze moeten door.

‘Anne, heb jij nog iets in je toverdoosje zitten?’, doorbreekt Olivier de drukkende stilte.
‘Eh, pfff, nee niet echt. Toi Dominique?’.
‘….’,
‘Dominique?’,
‘Ik heb dringend behoefte aan een borrel’, bromt deze en beent weg met een brede rug die pure frustratie uitstraalt.

Ze draait haar hoofd terug naar haar andere collega die stuurs voor zich uitkijkt. Ze moedigt hem aan zijn gedachten te ventileren. Zijn creatieve grenzen opnieuw te verleggen. Ze hoopt op een wonder, een briljant idee. Maar het blijft stil, ook aan zijn kant.

En ze vreest dat haar grootste angst bewaarheid gaat worden. Ze denkt aan de hoon van collega’s, de smalende woorden van de schrijvende pers. Ze wordt licht in haar hoofd en slikt. ‘Kies nou een eerlijk beroep, dat van meubelmaker of bakker’, hoort ze haar moeder zeggen.

‘Dan toch maar die dosis Ethyl Maltol verdriedubbelen?’.
Hij haalt zijn hand geagiteerd door zijn haar en knijpt zijn mond samen. De tijd lijkt even stil te staan. Dan knikt hij en neemt met een kort ‘à demain’ van haar afscheid.

Een week later klinkt applaus in de meetingroom op de 5e verdieping. ‘Oh la la. Oui. OUI. OUI!!! ‘. De drie parfumeurs kijken elkaar aan. De een trekt nauwelijks zichtbaar zijn schouders op, de ander zijn neus en de derde haar wenkbrauwen. En opeens realiseren ze zich wat er gebeurt. Uit hun ogen stroomt verwondering, berusting, opluchting en tenslotte victorie. Eindelijk vrij, eindelijk weer ruimte om adem te halen. La vie est belle.

★★★☆☆ LA VIE ET BELLE (2012) van Lancôme
♪♪♪ ∫∫∫ ♀♂ € ⎢woody oriental⎢Verkrijgbaar bij de bekende ketens
Opent met iets fris direct gevolgd door een dubbele shot gebrande suiker. En nog een. En kom op, doe eens stoer, nog een. Hee, iris. Zit er mooi in, verrassend. Iets van witte bloemen, stuivend. Paars fruitzuurtje. Romige vanille en iets stoffigs. De suikerspin zit me dwars. Begint me te irriteren. En opeens word ik bevangen door vermoeidheid en gapende verveling. Oh got, kan dit bombardement van fruit, zoet en vanille nu ophouden? En waaraan doet me dit toch denken? In gedachten loop ik de geurige publieksknallers van de afgelopen jaren langs.

Ja. JA. JA. Dat is het! Het zijn de meisjes Coco Mademoiselle en Angel, innig verstrengeld op een schommel in een veld van zwarte bessen. Beiden gehuld in een fluoriserende roze petticoat likken ze aan een larger than life suikerspin. En ze lachen. LACHEN. LACHEN. Ze lachen zich de tranen over de wangen. La vie est belle. Voor meisjes onder de 16.

Uiteraard ben ik nieuwsgierig of jij La vie est belle al geroken hebt. Hou jij van dat zoete aroma in parfum dat doet denken aan suikerspin? Of ben je er juist afkerig van? Ik ben benieuwd naar je verhaal.