It grew in the black mud.
It grew under the tiger’s orange paws.
Its stems thinner than candles, and as straight.
Its leaves like the feathers of egrets, but green.
The grains cresting, wanting to burst.
Oh, blood of the tiger.
I don’t want you just to sit down at the table.
I don’t want you just to eat, and be content.
I want you to walk out into the fields
where the water is shining, and the rice has risen.
I want you to stand there, far from the white tablecloth.
I want you to fill your hands with the mud, like a blessing.
by Mary Oliver
Ik heb nooit de behoefte gehad om naar eten te ruiken. Sterker nog, mensen die naar eten ruiken vind ik onappetijtelijk. Dat geldt ook voor mezelf. Als ik een restaurant heb bezocht met een slecht werkende afzuiginginstallatie waar gegrilde lamskoteletjes op het menu staan, wil ik na afloop niets liever dan douchen en mijn haren wassen. Mijn kleding verdwijnt na zo’n bezoek linea recta in de wasmand.
In de stad vindt mijn neus moeiteloos mensen die zojuist een frietje hebben gegeten of een stuk peperkoek, koffie hebben gedronken, een sigaret hebben gerookt of godbetert een hardgekookt ei hebben genuttigd. Om maar te zwijgen van de hordes die overdag zonder enige terughoudendheid iets met rauwe ui of knoflook eten. Ze hebben geen idee van het effect van hun consumptie op de olfactorisch sensitieve medemens.
Parfumeurs zijn juist dol op aroma’s die over eten en drinken gaan. Lustig componeren ze er op los. Met aardbei (de vroegere Miss Dior Cherie), appel (All About Eve), chocolade (Vraie Blonde), meloen (Dot), whisky (Ambre Russe), bosfruit (Blask), vijgen (Philosykos), amandelen (L’Eau d’Hiver), turks fruit (1804), drop (Nero), suikerspin (Flowerbomb EdP), melkbrood (Jeux de Peau), perzik (Frangipani), worteltjes (I love les carottes). De lijst is eindeloos. Maar zelden val ik ervoor.
Totdat Fiore di Riso in mijn leven kwam. Een parfum dat onmiskenbaar naar rijst ruikt. Rijst? Ja rijst. En opeens wil ik naar rijst ruiken. En naar bittere amandelen. En zo dwingt dit onweerstaanbaar lekkere parfum mij een dogma los te laten. Hoezo wil ik niet naar eten ruiken? Met een geur als deze gráág.
FIORE DI RISO (2011) van Farmacia SS. Annunziata
♡ ☆ ♪♪ ≀≀ ♀♂ €€ ⎢parfum ⎢floral oriental ⎢Te bestellen bij ParfuMaria
Opent sprankelend met iets van citrusfruit direct gevolgd door de geur van een dampende kom rijst. Zweem van witte bloemen. Bittere amandelen en vanille. Niet suikerzoet, niet weeïg. Wat gepofte rijst. Romige structuur afgewisseld door een heel klein poedertje. Ultra comfortabel. Prikkelt de zintuigen niet, maar brengt ze juist tot rust. Zachtaardig, harmonieus en fijntjes. Aardend en ontspannend. Iets voor na een drukke dag om rustig bij te mijmeren. Of voor als er zachtjes aan je geknabbeld mag worden.
Farmacia SS. Annunziata noemt zelf: mandarijn, bergamot, roos, jasmijn, vanille, tonkaboon en benzoïn.
En hou jij van aroma’s van fruit, drank, noten of snoep in parfum? Wat is je favoriet en voor welke trek je je neus op? Laat het mij en de lezers van deze blog weten en reageer op dit artikel.
