Een eredienst voor Miss Dior

‘Alleen al deze aanblik maakt het bezoek aan de tentoonstelling de moeite waard’. De onbekende en ik kijken elkaar met glanzende ogen aan, allebei in de ban van het tafereel dat voor ons ligt. De sprookjesachtige jurk in de vitrine, het monumentale schilderij van de Japanse kunstenaar Liang Yuanwei ernaast, de kolossale spiegel die de overweldigende kleuren, vormen en de opgewonden vibe in de ruimte weerkaatst.

Nog één stap en ik zal door het spektakel worden opgeslokt. En onderdeel worden van de opwinding, de warmte, de zinnenprikkelende vormen- en kleurenpracht. En van de mensenmassa die op de been is gekomen voor deze bijzondere expositie in het Grand Palais in Parijs.

In dit immense tentoonstellingsgebouw, gebouwd voor de wereldtentoonstelling in 1900 en gelegen op de rechteroever van de Seine, bevindt zich de kleine zaal die voor deze gelegenheid is omgetoverd in een uitbundig gedecoreerde tempel. Een tempel waarin het iconische parfum Miss Dior van Parfums Christian Dior met een eredienst van dertien dagen wordt geprezen. Vijftien vrouwelijke kunstenaars zijn door Dior aangezocht om zich te laten inspireren door dit illustere parfum.

Er is de reusachtige roze strik opgetrokken uit lege J’adore flessen door Joana Vasconcelos, waarin de twee grootste parfumsuccessen van Dior samenkomen: Miss Dior en J’adore. Er is het prachtige kleed met pied-de-poule motief van Polly Apfelbaum en de houten installatie Room of One’s Own van de Sloveense kunstenaar Nika Zupanc opgebouwd uit een ander treffend beeldmerk van Dior: het cannage stiksel. Er is de verstilde foto van de Engelse fotografe Hannah Starkey, waarmee ze een ode brengt aan Catherine Dior, de jongere zus van Christian en muse van het parfum, die zich tijdens de tweede wereldoorlog aansloot bij het verzet, werd opgepakt en gedeporteerd om na de oorlog haar geboortedorp weer in te wandelen.

Er hangen schilderijen van grote kunstenaars in wier gezelschap Christian Dior graag verbleef. En er zijn de meest exquise parfumflessen, zoals de allereerste in de vorm van een vrouwenlichaam, en de latere versie die na de nodige inspanning wél in een grotere oplage te produceren was.

Mij is onduidelijk waarom juist nu, 66 jaar na de lancering van dit groene, opwekkende, karaktervolle en zeer elegante parfum, deze happening plaatsvindt. Daar doet Dior geen uitspraak over. Noch over het feit dat de Miss Dior die nu in de winkel te koop is, een heel ander parfum is dan de Miss Dior uit 1947. Wil je deze laatste hebben, grijp dan naar de verpakking met de aanduiding Original. Althans, dan krijg je een indruk van hoe het parfum ooit geroken moet hebben. Want de Miss Dior Original van vandaag is niet diezelfde als het oorspronkelijke geurige kunstwerk. Vergelijk het met zijde en kunstzijde, met suiker en zoetjes. Het olieverfschilderij en de reproduktie.

Maar wat ik het meeste mis is Miss Dior herself. Geen vleug. Geen zweem. Not a whiff. Het feest wordt gevierd zonder het feestvarken.

Nog dit weekend te bezoeken. Toegang gratis.

7 thoughts on “Een eredienst voor Miss Dior

  1. Dang! Wat een briljante observatie … Dat zou je wel verwacht hebben ja, dat ze via een of ander systeem deze prachtige chypre verspreid zouden hebben… gemiste marketing!

    • Inderdaad erg jammer, de essentie – het parfum – kan niet door de aanwezigen beleefd worden! Helaas was ik ook zelf vergeten mijn vintage Miss Dior in mijn reistas te stoppen… 🙁 . Heb deze nalatigheid inmiddels ruimschoots met missy goedgemaakt: ze heeft deze week een paar dagen met me op de huid mogen meereizen ;-), heerlijk!

  2. Een prestigieuze locatie, celebrities op de rode loper, in opdracht vervaardige kunst, droomjurken die bijna aanraakbaar zijn, verwijzingen naar een roemrijke verleden, zo verkoop je dus blijkbaar een parfum (de Kerstinkopen zijn begonnen!). Niet zo gek misschien dat men ‘vergeten’ is de bezoekers de geur zelf te laten ervaren, blijkbaar een puntje dat geruisloos van de to-do-lijst is verdwenen. Terwijl als je dan toch uitpakt én er kunstenaars bij betrekt de mogelijkheden fantastisch zijn – denk op z’n minst aan bijv. een grote fontein die de geur door de ruimte sprankelt, een geurgoot op neushoogte of een te besnuffelen jurk waarop de verschillende historische varianten van Miss Dior zijn te ruiken.

  3. De afwezigheid van het parfum is inderdaad absurd, maar van de andere kant: waar hadden ze het vandaan moeten halen? Is er wel genoeg vintage Miss Dior in de wereld om het (pardon, haar) door zalen te verspreiden?
    Ze hadden natuurlijk Miss Dior L’Original kunnen nemen, maar misschien schaamden ze zich…het wordt op de blogs nogal afgekraakt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een klein flesje ervan bezit en het best kan waarderen, ook met de herinnering aan de vintage in mijn neus. Kunstzij/echte zij…Tanja vindt er kennelijk ook niet veel aan..Ik gebruik het af en toe graag, en ik bespeur toch wel enige gelijkenis met het origineel uit mijn jongere jaren. Misschien mijn platte smaak die af en toe opduikt. Ik heb ook al een uitgesproken zwak voor Poême…

    • Ja, de praktische uitvoering is natuurlijk niet makkelijk. Maar in dergelijke situaties werkt altijd het motto: verzin een list! En met zoveel creativiteit om je heen (en de bankrekening van LVMH) zou je een mooie oplossing mogen verwachten!

      Inderdaad ervaar ik de nieuwste versie van het parfum als een schim in vergelijking met oudere versies. Neemt niet weg dat de nieuwste versie nog steeds genietbaar is en goed te horen dat je haar nog steeds graag draagt!

      • Dat ben ik helemaal met je eens: een schim. Maar toch is de geest van Miss Dior nog te ontwaren, volgens mij. Het is wat mij betreft net zoals met bijv. Climat: ze zijn nogal uitgedund, maar nog steeds niet helemaal weg en beter dan menig nieuw parfum. Zoals je zegt: nog te genieten.

Laat een antwoord achter aan Tanja Schell Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.