Een koffiemok uit een printer en een hamburger van gekweekt vlees. We vinden de wereld opnieuw uit nu we beseffen dat voor ons teakhouten tuinmeubilair een bos in Indonesië wordt gekapt en dat een koe voor een biefstukje honderden kilo’s graan weg kauwt.
Ook de parfumbranche, volgens Nielsen in Nederland goed voor een groei van 4% met een omzet van € 418 miljoen in 2011, ontwikkelt initiatieven voor een duurzamere bedrijfsvoering.
Een van de voorlopers in de branche is Thierry Mugler. Mugler, van origine mode-ontwerper, was al eco bewust lang voordat Al Gore met zijn An Inconvenienth Truth alarm sloeg. In 1992 bracht hij het revolutionaire parfum Angel op de markt, waarin hij als eerste aroma’s van chocolade en suikerspin verwerkte. Minstens zo vernieuwend was de gelijktijdige introductie van The Source, een apparaat waarmee een leeg flesje parfum kon worden nagevuld en de klant 35% op het aankoopbedrag bespaarde. Dit voorjaar lanceerde Mugler de derde generatie van deze parfumfontein, nu gevuld met niet één maar drie geurige kaskrakers: Angel, Alien en Womanity.
Het Franse bedrijf verwacht dit jaar 1.350.000 refills te verkopen en dat scheelt een afvalberg ter grootte van wat een gemeente als pakweg Noorbeek in Zuid-Limburg in een jaar produceert. Droom even met me mee. Chanel no. 5 is goed voor het plaatsje Buren, J’adore voor Aerdenhout en One Million voor Gulpen. Toch krijgt het initiatief van Mugler weinig navolging, andere merken beperken zich tot het aanbieden van navulverpakkingen.
De meest invloedrijke innovatie in de geurwereld is de zogeheten headspace technology. Deze techniek maakt het mogelijk het aroma van een plant of zelfs een plek te ‘vangen’ zonder haar ook maar te beroeren. Het werkt als volgt. Een glazen kap wordt over bijvoorbeeld een exotische bloem geplaatst, de welriekende moleculen worden opgevangen en door een gaschromatograaf geanalyseerd. Daarna wordt de geur in een laboratorium nagemaakt uit synthetische grondstoffen. Niet alleen voorkomt zo’n olfactorische foto de teloorgang van zeldzame natuurlijke bronnen of ecosystemen, zij geeft ook nog eens een meer natuurgetrouw beeld van het aroma dan traditionele extractiemethodes als stoomdestillatie of inweking. Vandaag de dag zitten parfums dan ook vol met weelderige geursensaties uit oerwoud of achtertuin, zonder dat er ook maar een blaadje is gekrenkt. Shiseido’s Zen, Chrystal Noir van Versace en Roger & Gallets Eau de Lotus Blue zijn hiervan voorbeelden.
En de ontwikkelingen gaan door. Dit jaar is het eerste prototype van een geurcamera voor thuisgebruik verschenen. Deze ‘Madeleine’, genoemd naar de geurige cakejes waar Proust over verhaalt in ‘À la recherche du temps perdu’, houdt het midden tussen een mini-stofzuiger en een polaroidcamera. Nog even en we maken ons eigen parfum met de geur van zelfgebakken appeltaart of, voor de meer avontuurlijken onder ons, die van babyluier of beslapen beddengoed.
Geurfoto’s, synthetische vervangers, parfumfonteinen en navullingen. Goede ontwikkelingen in een branche die vorig jaar meer dan 1000 nieuwe parfums op de markt bracht. Maar ondertussen kan ook de parfumgebruiker een duit in het groene zakje doen. Door bijvoorbeeld goed te luisteren naar zijn neus als hij snuffelt aan die nieuwste geurige illusie van sensualiteit, jeugdigheid of viriliteit. Dat scheelt heel wat verweesde flesjes in de badkamerkast.
Het is nog een prototype die Madeleine, maar is het niet een opwindend vooruitzicht? Welke geur(-en) zou jij als eerste ‘bottelen’? En hoe zit het trouwens met die verweesde flesjes in jouw badkamerkast? Ik heb er een goede list op gevonden: ze maken
deel uit van mijn parfumbibliotheek 😉 …
Interessant artikel, stemt tot nadenken. Parfumflessen raken bij mij niet leeg, mijn collectie is te groot, maar een lege wijnfles gooi ik nog wel eens in de vuilniszak (Ik denk dan: ach, het belandt toch allemaal op dezelfde vuilnisbelt.)
En parfums die me bij nader inzien minder bevallen, bewaar ik omwille van de Algemene Ontwikkeling van mijn parfumkennis. En wie weet bevallen ze me op een dag weer. Bederven? no way—niet in mijn koele kisten.
Ik denk niet dat ik gauw een geur zou bottelen. Voor elke geur is er een tijd en een plaats. Vers gemalen koffie, tomatensaus met knoflook, chocolade, noem maar op–Neus snuift het graag op, maar in een parfum op de huid is het toch een ander effect. Bovendien ruik je het dan continu, de verrassing gaat eraf en de context verdwijnt.
En bloemen, kruiden enz.? De meesterparfumeurs kunnen het zoveel beter en moeten toch ook hun centen verdienen..
Dank je Anna, voor je veelkleurige en humorvolle reactie!Ik deel je mening dat voor elke geur een tijd en een plaats is EN dat de appreciatie van een geur door de tijd kan veranderen. Dus wat nu een weeskindje is in de collectie, kan morgen de ster zijn….
De geur van mijn nichtjes, zo’n pas gewassen babylijfje, dat is toch wel het eerste waar ik aan denk bij een geurcamera – en bepaald niet aan een steen zoals in het filmpje. Het zou ook fantastisch zijn als ik bij mijn vakantiefoto’s niet alleen de beelden heb maar ook de geuren. De droge, kruidige geur van de zondoorbakken ondergroei op de Griekse bergen, de groene geuren van o.a. de watermunt langs de paden in de Spaanse Alpujarras en zelfs de natter-dan-nat geuren van Engeland, het verzopen landschap (Is dat een pad of een riviertje? Een pad dus…), de geur van natte schapen, de klamme bergschoenen die de volgende morgen nooit echt droog zijn, de vochtige huizen en de welverdiende pint na een lange wandeling.
Het zou natuurlijk geweldig zijn als je de geurcamera kon gebruiken voor je gekoesterde vintageparfums – eindeloze kopieën van niet meer geproduceerde geuren. Maar ik vermoed zo dat je dan toch op wat praktische puntjes betreffende de uitvoering stoot.
Het zou ook goede diensten kunnen bewijzen in reminiscentiekamers – dat zijn ruimtes die zijn ingericht met spullen van vroeger en ze worden gebruikt voor mensen met bijv. dementie. De geur van je oude huis met z’n kolenkachel, de tot snot gekookte andijvie met maïzenapapje, de was die staat te weken, de meubels die in de olie zijn gezet, het Madeleine-effect als therapeutisch middel zeg maar.
Bij de navulpomp van Mugler moest ik ook denken aan de al wat oudere kristallen fonteinen van Caron – toen was het gevoel van weelde een goed marketingding, nu het gevoel iets groens te doen voor het milieu. En terwijl ik me afvroeg of er echt zoveel mensen zijn die een flesje Angel krijgen leeggespoten kwam ik op zoek naar een afbeelding van The Source een plaatje tegen van een fles Angel van 500 ml, een halve liter maar liefst!
Hey Annemarie, er is een schrijfster aan je verloren gegaan…of toch niet? Heb inmiddels de geur van een nat Engeland in mijn neusgaten. Gelukkig schijnt vandaag de zon in Maastricht. In een van de BBC documentaires over geur die ik vorige jaar op deze blog besproken heb, bottelt Christopher Brosius voor een klant de geur van Engeland. De geur waar hij naar hunkert… Met een heel ander geurbeeld trouwens (Londen, textiel, leer). Maar hoe mooi zou het zijn om deze geurbeelden stuk voor stuk te ervaren!
Een interessante toepassing schets je voor die reminiscentiekamers. Tijdens de postdoc Design with Scents, die ik deze zomer in Londen volgde, maakte ik kennis met Lizzy Ostrom van Odette Toilette. Zij heeft voor een afdeling met dementerende mensen etensgeuren ontwikkeld. Niet willen eten, geen trek hebben is een groot probleem hier. Door geuren te verspreiden van hun favoriete gerechten, blijken de mensen weer trek te krijgen en zich gelukkiger te voelen. De meeste etensgeuren die mensen aanmerkten als favoriet, waren oldtimers zoals de geur van sudderlapjes….
Eén van de problemen van dementie is, voorzover ik heb begrepen, dat je verdwaald bent in het heden. Je hebt geen herkenningspunten meer omdat je geen nieuwe dingen in je geheugen krijgt en geen toegang meer hebt tot recente herinneringen. Maar vreemd genoeg nog wel tot heel oude herinneringen. Een oude vertrouwde geur zou dan misschien een krachtig en direct middel zijn om je weer even thuis te voelen, en dus meer op je gemak en plezieriger.
Yep…
Nou je het zegt, Annemarie, er bestaat ook in Nederland zoiets, Polderparfum, nota bene een creatie van Nasomatto.
Wat heb jij er diepgravend en sociaalvoelend over nagedacht, chapeau!
Is t heus? Is hij de parfumeur achter Eau de Polder Mastenbroek?
Jazeker!
Dank je wel, Anna. En wat geweldig, een geur van de Nederlandse polder. Ik heb er jarenlang dagelijks op en neer gefietst en zeker in de late lente en de zomer kon dat heerlijk zijn (bij mooi weer!).
Toeval: dinsdag was er in Avro’s Close Up een uitzending met Alessandro Gualtieri (Nasomatto) over zijn pogingen tot het ontwikkelen van de nieuwe geur Blamage.