Terwijl Johannes de Bultrug zijn zwanezang zingt en Nederland een brok in de keel wegslikt, ligt verderop een potvis in het zand. Het imposante dier trekt geen enkele aandacht. Het ligt daar moederziel alleen, terwijl de camera’s bronstig snorren voor Johannes die later een Johanna blijkt te zijn.
Met de kennis van nu zou de potvis een volksverhuizing teweeg hebben gebracht. Zouden er op het strand dranghekken zijn geplaatst om de mensenmenigte te leiden. Zouden ME busjes met schiettuig en satellieten klaarstaan om snoodaards met lelijke plannen te weren. Of om gretige moleculenmagiërs te ontmoedigen die zich voor de rest van hun leven willen verzekeren van de olfactorische heilige graal.
Het loopt allemaal anders. Na het heengaan van Johanna valt opeens het oog op de tienduizenden kilo’s van dat andere zoogdier. Goh, jij ook hier? Hij wordt op een kar getakeld en naar Ecomare gebracht, een onderzoeksinstituut en zeepretpark op Texel. De mensen daar hebben geen idee wat hen te wachten staat.
Aan de slag ermee!
Na uren snijden in de mannelijke zeereus liggen vijf enorme stenen van samen 84 kilo op tafel. Gevonden in de endeldarm van het arme dier. Ik probeer me een voorstelling te maken van de ellende die ze hem bezorgd hebben. Een toch wel zeer onfortuinlijke obstipatie. Nooit geweten dat je daaraan kunt bezwijken.
Maar stel je eens even voor. Deze koning onder de walvissen pendelt jaarlijks van evenaar naar noordelijke gronden, hapt dagelijks 3% van zijn lichaamsgewicht aan reuzeninktvissen weg en heeft de grootste hersenen in het dierenrijk. En zwevend, zinkend en stijgend in de koele wateren groeit in de buik van 1 op de 100 dieren het goud van de parfumindustrie: een klomp inktvisbekjes omgeven door een cholesterolachtige stof.
Niet lang geleden schonk een gulle gever mij een stukje ambergris. Een lichtbruin klompje kristallen dat mijlenver afstaat van de grijze gommie-achtige substantie die deze week op de televisie werd getoond. Het één vers, het ander misschien wel honderden jaren oud, gelouterd door zeewater, zon en tijd. Het geurt goddelijk. Zacht, zoet, warm en stralend.
Volgende week meer over ambergris en de toepassing in parfum. Wist je trouwens dat er ook wel eens mee wordt gekookt? Maar dat is weer een heel ander verhaal…
Ooit, ruim tien jaar geleden was ik in het Parfummuseum in Winkel. We (mijn ouders en ik) kregen er een rondleiding en ons werd gewezen op een brokje Ambergris dat voor de gelegenheid even uit de vitrine werd gehaald en daarna op een tafeltje werd gelegd. Later op de dag sloten we aan bij nog een rondleiding, dit maal gegeven door de dochter des huizes. Zij begon haar verhaal over de Ambergris, wilde deze gewoontegetrouw uit de vitrine tevoorschijn halen en kreeg toen zowat de schrik van haar leven: Weg Ambergris.
Mijn vader vertelde luchtig dat de vorige vertelster deze ergens anders neer gelegd moet hebben. Het lag nog op dat tafeltje. De opluchting toen ze zei: “Dank u wel meneer!” deed me beseffen hoe waardevol dit brokje moet zijn geweest. Overigens was daar toen ook een Lalique tentoonstelling. De herinnering aan deze dag is me om meerdere redenen zeer dierbaar.
Kan me de schrik goed voorstellen! Dank voor je mooie anekdote Yvonne, fijne zondag!
poging 2 😉 . Ik zei dus dat ik acuut helemaal sneu werd toen ik las over die potvis die daar helemaal allenig lag te vergaan (was ie al dood eigenlijk toen ie aanspoelde?) , ben altijd erg van de underdog namelijk. Denk je echt dat het door de ambergris komt dat ie gesneefd is? nu ja, als de rest er niet langs kan in het inwendige systeem dan houdt het natuurlijk ooit eens op. Hmm…hoe zou dit in het latijn heten.. ambergritoliet of zo? anyway, de een zijn dood etc zullen we hier maar zeggen! Ik hoop overigens dat ik tzt nog eens aan dat brokje mag sniffen Tanja, want ik was destijds echt mega teleurgesteld dat ik dus… niets?…. rook… En zit er ambergris in Parfum/Elixer des Merveilles eigenlijk? Zooooo lekker…
wb koken met ambergris: kan me er niet veel bij voorstellen eerlijk gezegd. Dat gezegd hebbende: in Australie maken ze snoep met…musk! Iets anders dan ambergris natuurlijk, maar wel een dierlijk ingredient uiteindelijk. Als je volgend jaar weer in the Land Down Under bent moet je die maar eens kopen ondanks je (zeer terechte) aversie voor hard-core suikers. Het is namelijk een hele belevenis kan ik je vertellen! Google images maar eens op “musk sticks” ….
(overigens krijg je dan wel een heel interessante eh, mond geur… ) Cheers!
1000 excuses! Ja, ik heb er totaal geen invloed op, maar vind het zo vervelend dat het zo nu en dan niet lukt om een reactie te plaatsen. Je bent niet de enige, Anna heeft er ook last van en misschien nog wel meerder grenouilles :-((
Ja, het arme dier was al gestorven en volgens de mensen van Ecomare, die zich later over het dier hebben ontfermd, is de ambergris inderdaad zijn dood geworden…
Ik durf je niet te zeggen of er ambergris in de Elixer des Merveilles zit. Het is een flanker van de Eau des Merveilles en ergens las ik op internet dat in de Eau een ambergrisakkoord zit. Op de officiele website van Hermès kan ik er verder geen informatie over vinden.
Dank voor je toevoeging op mijn to do list voor volgend jaar 😉 . Goed eraan ruiken wil ik nog wel, maar die musk sticks’ éten, dat is me tien bruggen te ver!
Soort kip met gouden ei dat vast blijft steken maar dan anders dus….
Wat betreft de musk sticks: WUSS! (het valt echt reuze mee hoor… en als je ze echt niet lekker vindt koop ik ze wel van je over…)
🙂 🙂 🙂