Inner smellscapes

Perfume is too often an ethereal corset trapping everyone in the same unnatural shape. A lazy and inelegant concession to a fashionable ego.

Het zijn de woorden van Christopher Brosius, grondlegger van het parfumlabel ‘I hate perfume’ in Williamsburg, New York City. Hij kreeg een hartgrondige hekel aan parfum toen hij in de tachtiger jaren als taxichauffeur in zijn levensonderhoud voorzag. Het geurspoor dat vrouwen in zijn wagen achterlieten van parfums met schoudervullingen zoals Poison, Giorgio of Boucheron maakten hem misselijk en narrig.

People who smell like everybody else disgust me.

Het moeten zware tijden voor hem zijn geweest daar in die yellow cab. Maar ook een bron van inspiratie naar later zal blijken. Na NYC de rug te hebben toegekeerd en zich enkele jaren te hebben opgehouden in de countryside bij zijn ouders in Pennsylvania, keert hij na een life changing experience terug naar The Big Apple. Het boek A Natural History of the Senses van Diane Ackerman schudde zijn neus wakker en legde de kiem voor het unieke parfumuniversum dat hij zou gaan creëren.

Een reis door Brosius’ universum is een reis door de geest van een man die zichzelf een kunstenaar noemt. Dat hij Jean-Claude Ellena noemt als meest gewaardeerde collega is niet verwonderlijk. Brosius is net als Ellena een minimalist, die de kunst van het weglaten beoefent.

Maar de route die Brosius aflegt is omgekeerd aan die van Ellena. Waar Ellena in de tachtiger jaren zijn visitekaartje afgeeft met First van Van Cleef & Arpels, een romantische bloemensymphonie full brass, om daarna steeds transparanter en minimalistischer te gaan werken, start Brosius zijn carrière met het bottelen van een enkel molecuul onder zijn eigen label Demeter in 1992. Wat volgt is het nabootsen van geuren van drank (Gin&Tonic, Cosmopolitan), eten (Apple Pie, Banana Flambee) en van het dagelijkse leven (Sawdust, Laundromat).

Definitief vestigt hij zijn naam als grensverleggend parfumeur met het bedrieglijk eenvoudige Snow, een parfum dat ruikt naar een besneeuwde winterdag. Hij werkte er jaren aan en ontvangt er twee fifi-awards voor (de Oscars van de parfumindustrie).

Na de breuk met Demeter in 2004, opent hij nog datzelfde jaar de deuren van zijn parfumstudio ‘CB / I hate perfume’ in Williamsburg (NYC) op de grens van een residential area en een industrieterrein.

Te oordelen naar de blinkende koffiezaak 30 meter verderop en het überhippe Wythehotel op de hoek van de straat, zit de buurt in de lift. De muren van het naastgelegen pand zijn inmiddels voorzien van opmerkelijk keurige graffiti. Op oudere foto’s is een onooglijke blinde muur zichtbaar, waarachter van alles schuil zou kunnen gaan: van opslag van vintage kleding en auto-onderdelen tot labo voor de nieuwste partydrugs.

Perfume is the signpost to our true selves – a different journey for the brave to travel

Perfume is the weather of our inner world bringing life to a personal landscape

In de zaak is het stil. Geen stampende muziek hier, zoals die overal in NYC klinkt. Enkel het krassen van pen op papier en de flarden van een gesprek achter in de studio zijn hoorbaar. ‘Wow, what’s this man?’, ‘I don’t know, really, I don’t know’.

De zaak houdt het midden tussen een winkel, een gallery (zo noemt Brosius het zelf) en een werkplaats. Het is een kale ruimte met een antracietkleurige betonnen vloer en witte wanden. Geen opsmuk hier, de glamour is ingeruild voor een naakte paspop, een racefiets, enkele dozen drinkwater en 6 witte Ikeakasten. Links staan de honderden flesjes natuurlijke en synthetische grondstoffen, rechts de vruchten van zijn geurige arbeid.

Zijn transparante en subtiele parfums lezen als een intiem logboek met herinneringen, korte verhalen, quotes, pennenstreken, gedichten, emoties, overpeinzingen, impressies en uitroepen:

In the Library
Invisible Monster
Outside
Under the Arbor
Soaked Earth
Just Breathe
M3 November

Een reis door zijn geurwereld is een reis door ‘s mans limbische systeem en onthult Brosius’ hoogstpersoonlijke inner smellscape.

Hoe het daar ruikt? Naar vers omgewoelde aarde, zondoorstoofde appels, oude bontmantel, zweet, Ambre Solaire, zomerzee, warme dennennaalden en regen, om maar eens iets te noemen. Naar het leven zelf. Van een man die parfum haat, maar het geweldig vindt om parfumeur te zijn. En ergens zweeft tussen hemel en aarde.

Helaas zijn z’n geurige geesteskinderen niet in Nederland te koop. Wel is een deel van zijn assortiment te koop bij www.cultbeauty.com in Groot-Brittanie. Gelukkig is er ook goed nieuws te melden. Bij enkele Nederlandse internetwinkels is wat van zijn vroege werk uit zijn Demetertijd te koop. Bijvoorbeeld het eerder genoemde Snow, Dirt en Tomato.

2 thoughts on “Inner smellscapes

  1. Het toeval wil, dat ik nou net een flinke dosis Boucheron op me heb gesproeid alvorens dit te lezen. Toch maar gewoon met de tram, hopelijk zitten er geen geestverwanten van Brosius in mijn buurt.
    Het zal je toch ook maar gebeuren dat je in een kleine, benauwde ruimte, zoals een taxi, om de haverklap wordt bekogeld met Poison, Giorgio, enz. In die tijd gebruikte men zware parfums in onbescheiden doses. Zelfs een tuberoseliefhebber zou er genoeg van krijgen. Brosius werd er dus bokkig van, met als gevolg dat hij parfumeur werd. Een interessant verhaal!
    Zelf houd ik meer van zwaargewichten, mijn held is zeker niet Ellena. Eerder Roucel, Ropion, Flechier, en natuurlijk Guy Robert. Het is een andere wereld. Maar een intrigerende figuur is die Brosius wel, hopelijk komen zijn parfums toch nog eens in Nederland.

    • Hee Anna,

      wat een toeval! Heb je om je heen gekeken hoe je mede-reizigers reageerden op ‘zwaargewicht’ Boucheron? Schitterend parfum trouwens en ook ik kan de dramaqueens in parfumland zeer waarderen en draag ze bij tijd en wijle heel erg graag!

      Het vreemde was dat NYC mij totaal niet uitnodigde om bloemenparfums te dragen. Ik had Fleurs d’Oranger bij van Serge Lutens en Beige van Chanel, ik heb ze niet aangeraakt. Waar ik naar greep waren de houtige en slankere geuren (Escentric 2, Angeliques sous la Pluie) of de Musk van Mona di Orio. Wonderlijk wat deze stad deed met mijn voorkeuren….

      Brosius is zeker een heel interessante figuur. Het manifest (waar de cursiefgedrukte zinnen een onderdeel van zijn en dat op zijn website staat) geeft een goed beeld van zijn drijfveren als geurkunstenaar. Wat een schilder uitdrukt in verf, drukt hij uit in geur en ja, dan kun je het net zo goed bottelen nietwaar?

Laat een antwoord achter aan Anna Minis Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.