Eerst een bekentenis. L’Eau van Serge Lutens liet me met zijn komst in 2010 in vertwijfeling achter. Het was voor mij zo’n radicale breuk met het eerdere werk van de grootmeester dat mijn neus een aperte weigering tot verder onderzoek vertoonde. De grenzen van mijn olfactorische flexibiliteit werden pijnlijk zichtbaar. Het was me domweg teveel. ‘Wat nou fris, verkwikkend en clean? Ik wil weelderig, kruidig, warm, vol, donker, intens. Ik wil Lútens!’, dreinde ik.
Goed, dat was in 2010. Het is nu 2012. De tijd heelt alle wonden. En een gewaarschuwd mens telt voor twee.
L’Eau Froide is als een kerk die na eeuwen haar deuren opent en haar kille adem de buitenwereld in blaast. Als de koele donkergrijze leistenen vloer van het middenschip en de contemplatie in de kerkbanken. Als de plotselinge huivering die uit het niets langs je ruggengraat glijdt. L’Eau Froide is als de ijzige kus van de dood.
De immense koude in het parfum komt door het gebruik van wierook die gemaakt wordt van de hars van de Boswelia Sacra uit Somalië. Naar zeggen van mijnheer Lutens de enige wierook die dit intens koude effect heeft.
Vind ik dit lekker? Ben ik nog niet uit. Vind ik het interessant? Dat heel zeker. Wil ik het dragen? Misschien. Zou ik het mensen kunnen aanbevelen? Ja, toch wel.
Maar enkel aan diegenen die hem ijs- en ijskoud willen…
L’EAU FROIDE van Serge Lutens (2012)
⁇! ♪♪ ∫∫ ♂ €€ ⎢Woods⎢Binnenkort in Nederland verkrijgbaar.
Tintelend fris. Iets van water, kamfer en mint. Beetje peperig en een hint van salie. Ceder? Heel veel wierook. Associaties met kou, kilte, zuiverheid en stilte. Met meditatie, gewijde ruimtes, rust en harmonie. De aanslag van rijp aan de binnenkant van mijn neusvleugels. En zeer verrassend: het parfum wordt op de huid zijdezacht en omhullend.
Leuk om nu ook je review hiervan te lezen, Tanja! Ben het met je eens: een heel koude/cleane geur waarin wierook een kant van zich laat zien die je niet zoveel in parfums tegenkomt. Het heeft wel iets. Op mijn huid komt helaas ook iets anders naar boven dat jij denk ik niet zo ervaren hebt: de marine/aquatische noten die erin zitten. Vooral na een uurtje wordt het bij mij steeds cleaner en wat zoeter en krijg ik een lichte associatie met heel veel ‘sportgeuren’ uit de top 10 van menig parfumerie… Door de overdosis die je daarvan op straat ruikt heb ik daar een beetje een aversie tegen. Het geeft bij L’Eau Froide niet direct een goedkoop effect maar wel iets dat mij niet zo aanspreekt.
Ergens hoop ik wel dat Lutens hierna stopt met dit soort parfums uitbrengen, hoewel hier nog duidelijk een concept achter zit dat mensen ook zeker zal aanspreken.. Maar ik denk dat ze langzamerhand aan hun top zitten. Er zijn nu zoveel geuren uitgekomen en nog blijven ze regelmatig nieuwe uitbrengen. Ze moeten denk ik wel omdat de consument nu eenmaal veel sneller valt voor iets nieuws, maar qua creativiteit zijn er ook grenzen. Naar mijn idee zit er in de collectie al voor ieder wat wils, en wat er de laatste jaren is uitgekomen heeft me ook niet echt kunnen verleiden. Hun klassiekers zijn wat mij betreft de beste (Chergui, Encens et Lavande, Vetiver Oriental, Ambre Sultan, Iris Silver Mist…).
Hee Guus, leuk om je ook hier te treffen!
Hmmm, de tonen die de geur op jouw huid ontwikkeld, herken ik inderdaad niet. Klinkt als onprettig. Elke keer weer een verrassing wat iets doet op de huid, en soms een onprettige! Ach ja, er zijn zoveel mooie geuren, dus als iets niet wil werken op de huid, wat maakt het uit?!
Is creativiteit eindig? Geen idee! Dat SL zijn grenzen elke keer verlegt, vind ik prijzenswaardig. Dat de man een fantastisch oeuvre heeft opgebouwd, lijkt me duidelijk!
Hai Tanja,
Ik vind het moeilijk me voor te stellen hoe een erg koude geur ruikt (bij een warme geur is dat veel makkelijker) maar jouw beeld van de kilte van een lang gesloten kerk werkt erg goed.
Jouw geurcategorie ‘ik weet het gewoon even niet’ vind ik intrigerend o.a. omdat het je dwingt na te denken over wat je van een geur vindt en vooral waarom. Zo vraag ik me af of L’Eau Froide een blogpost waard was geweest als het niet van Serge Lutens was. Of hoe de geur beoordeeld zou worden als het de eerste geur van een nieuw huis was: ‘pretentieus, te intellectueel’, ‘wauw, dat ze dat durven bij hun eerste geur, zo anders, zo niet behagend’, of ‘makkelijk meeliftend op de nicheliefde voor moeilijke wierookgeuren’, om maar wat te noemen.
Wat me aantrekt in de geuren van Lutens is de uitnodiging om grenzen te verkennen. Waar ik niet meer dan respect voor op kan brengen is dat Serge Lutens met zijn Eau’s zich buiten zijn eigen comfortzone lijkt te hebben gebracht. Moedig en de moeite van het onderzoeken waard.
Zo nu en dan zijn er geuren waar ik het gewoon even niet weet, en waar ik mezelf de ruimte geef om in deze geestesgesteldheid van ‘niet weten’ te verblijven. Misschien is mijn lijfspreuk wel “beter een open houding, dan een mening”… 🙂