Poison (1985) van Dior, ‘no cigars, no poison’.

Poison. Is er een vrouw die niet voor dit parfum viel toen het in 1985 op de markt kwam? Ik was in ieder geval op slag verliefd. Een vreemde en onalledaagse geur, overrompelend, intens en onweerstaanbaar.

En een radicale breuk met alles wat Dior eerder aan parfums had uitgebracht. De toonbeelden van verfijning en goede smaak, zoals Miss Dior en Diorella, trokken witjes weg bij de intrede van powerbeest Poison. Ik kan me zo voorstellen dat er de nodige wenkbrauwen werden gefronst in de wereld van de Parijse haute couture.

Aan Poison werd door de toen 36-jarige Edouard Fléchier drie jaar gewerkt. Maurice Roger, destijds de bestuursvoorzitter van Parfums Christian Dior had hem carte blanche gegeven. Enkel een paar algemene uitgangspunten waren duidelijk: het moest krachtig zijn, verontrustend en vernieuwend.

De creatie en de lancering van het parfum kostte Dior maar liefst 40 miljoen dollar. Een alleszins aanvaardbare investering, zo bleek al snel. In de eerste twee weken na de lancering in 1985 werd er alleen al in Parijs elke 50 seconden een fles Poison verkocht. Het was een eclatant succes.

Niet iedereen was overigens even dol op de overweldigende kracht van het parfum. Zo had menig restaurateur een bordje op de deur met het gebod “no cigars and no Poison”…

Anno 2011 is Poison nog steeds een indrukwekkende en onalledaagse geur. Het parfum is wel wat slanker dan in 1985, ruikt iets frisser en transparanter. Heeft minder dat donkere en dat verontrustende. Oogt moderner. Aan intensiteit heeft het echter nog niets ingeboet. Het is een fruitbom, maar dan zonder die plakkerige zoetheid die veel moderne geuren kenmerkt. Het heeft zelfs een zekere elegantie met z’n lichte poederigheid en iets rulle structuur.

Poison, tegengif voor middelmatigheid, bekrompenheid, angstaanvallen en frigiditeit. Het dwingt je je te bevrijden van zelf opgelegde beperkingen. Het nodigt je uit nieuwe paden in te slaan en onbekende gebieden te ontdekken. Poison verontrust en maakt je alert. Een larger than life tuberoos. Een moderne klassieker. En een echt feestparfum.

Wat voor herinneringen heb jij aan Poison? Laat het mij en de lezers van deze blog weten door te reageren op dit artikel!

Volgende week: De dochters van Poison: Tendre, Hypnotic, Pure, Midnight en Sensuelle.

6 thoughts on “Poison (1985) van Dior, ‘no cigars, no poison’.

  1. Poison… ik werd er ook verliefd op. Nu weet ik, dat het komt, omdat ik tuberoos zo lekker vind. En daar in Poison zijn haar verleidelijke kanten zo op scherp gezet met honing en zwarte bessen (deze noot is ook ergens giftig in mijn beleving). Het is inderdaad verontrustend en bedwelmend. Bij mij creëert deze geur illusies. Het maakt de deuren naar de wereld van magie waar alles mogelijk lijkt te zijn waar er van alles wordt beloofd. En dat verklaart voor mij de naam van Poison – een puur vergif voor een nuchter gezond verstand. 😉

  2. Een heerlijk langgeurig parfum, slechts een drupje nodig om de hele dag te ruiken naar deze lekkere geur. Was liefhebber van de Opium, maar deze wint.

    • Helemaal eens Mar, het is inderdaad ongelooflijk hoelang deze geur blijft hangen. Leuk dat je Opium noemt; het verhaal gaat dat Maurice Roger met Poison Opium wilde overstemmen…

Laat een antwoord achter aan Milou Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.