Met één ononderbroken beweging bestaande uit woest prikken, happen, krachtig kauwen en slikken werkt ze in twaalf minuten een salade met mais, tonijn, tomaten, ei en dikke donkergroene slabladeren weg. Na de laatste hap gooit ze haar vork in de slakom, staat op en loopt naar de koeling die direct links in het café staat. Ze opent de glazen deur, pakt een ijsje met glanzend bruin-gouden wikkel en scheurt de verpakking al lopend naar haar tafeltje open. Het is duidelijk dat ze hier kind aan huis is.
Ze ploft in haar stoel, gooit de wikkel in de slakom en begint aan het zoete deel van haar lunch. Met een bijna mechanische precisie wordt dit onderdeel afgewerkt. Met iets opgetrokken lippen zet ze haar tanden in de koude donkerbruine chocolade en bijt er een fors stuk af. Haar mond maakt een licht zuigende beweging, die niet langer dan een paar seconden duurt. Ze slikt kort en hapt zonder aarzeling opnieuw in haar koude toetje.
Na vier minuten is het ijsje weg. Met enige spijt bekijkt ze het afgelebberde stokje. Ze steekt het nog enkele malen in haar mond, sabbelt er krachtig aan en werpt het na de vijfde keer met een geïrriteerd gebaar bij de vork en de wikkel in de vettige slakom. Ze pakt haar Iphone, checkt haar berichten en stapt na een minuut of tien op.
In datzelfde luttele halfuurtje lepelt de plaatselijke agent staand zijn Illy Crema wellustig op, kibbelt het bruine, afgetrainde stel onophoudelijk tijdens het drinken van hun caffè en mompelt de dorpszonderling, tot op de draad gerimpeld, tandeloos en met kristalheldere ogen, zijn bezweringsfomule.
Mensen kijken, ik kan me er uren mee vermaken. En zeker op het terras van Café di Cogne, Gran Paradiso. Er gebeurt niets op deze plek, maar er is veel te zien.
Zonder mijn ogen van de gasten af te wenden breng ik voor de zoveelste keer mijn pols naar mijn neus. Het observeren komt ogenblikkelijk tot stilstand. Tsjonge, wat is dit lekker zeg. Wauw. En dat in Cogne. Wie had dat gedacht?
Een ruime collectie van het 450 jaar oude Florentijnse Farmacia SS. Annunziate bevindt zich recht tegenover het terras in het piepkleine zaakje Le Cadeau. Tussen de peperdure badjassen, centimeters dikke handdoeken, huisparfums en handgemaakte sloffen staan Agrumi, Isos, Fiore di Riso en Ambra Nera. Om er maar eens een paar te noemen.
Anderhalf uur ben ik er binnen geweest, besprenkelde mezelf rijkelijk met mijn favoriet en liep met een tasje in de hand weer naar buiten. Niet eerder maakten de parfums van dit bijzondere huis zo’n indruk op me. Was het de frisse berglucht of de ontspanning die mijn neus zo gevoelig maakte? Of ruikt een parfum op 1500 meter anders dan op zeeniveau? Bestaat er ook zoiets als het Retsina-effect bij parfum?
Volgende week kan ik je hier meer over vertellen, onthul ik welke geur het daar in Cogne tot mijn pols heeft gebracht en bespreek mijn favorieten.
En denk jij dat het Retsina-effect ook bij parfum kan optreden? In het vakantieland ruikt het parfum heerlijk, maar bij thuiskomst ben je er helemaal niet meer zo weg van? Ik ben benieuwd naar je ervaringen.