‘Alleen al deze aanblik maakt het bezoek aan de tentoonstelling de moeite waard’. De onbekende en ik kijken elkaar met glanzende ogen aan, allebei in de ban van het tafereel dat voor ons ligt. De sprookjesachtige jurk in de vitrine, het monumentale schilderij van de Japanse kunstenaar Liang Yuanwei ernaast, de kolossale spiegel die de overweldigende kleuren, vormen en de opgewonden vibe in de ruimte weerkaatst.

Nog één stap en ik zal door het spektakel worden opgeslokt. En onderdeel worden van de opwinding, de warmte, de zinnenprikkelende vormen- en kleurenpracht. En van de mensenmassa die op de been is gekomen voor deze bijzondere expositie in het Grand Palais in Parijs.

In dit immense tentoonstellingsgebouw, gebouwd voor de wereldtentoonstelling in 1900 en gelegen op de rechteroever van de Seine, bevindt zich de kleine zaal die voor deze gelegenheid is omgetoverd in een uitbundig gedecoreerde tempel. Een tempel waarin het iconische parfum Miss Dior van Parfums Christian Dior met een eredienst van dertien dagen wordt geprezen. Vijftien vrouwelijke kunstenaars zijn door Dior aangezocht om zich te laten inspireren door dit illustere parfum.

Er is de reusachtige roze strik opgetrokken uit lege J’adore flessen door Joana Vasconcelos, waarin de twee grootste parfumsuccessen van Dior samenkomen: Miss Dior en J’adore. Er is het prachtige kleed met pied-de-poule motief van Polly Apfelbaum en de houten installatie Room of One’s Own van de Sloveense kunstenaar Nika Zupanc opgebouwd uit een ander treffend beeldmerk van Dior: het cannage stiksel. Er is de verstilde foto van de Engelse fotografe Hannah Starkey, waarmee ze een ode brengt aan Catherine Dior, de jongere zus van Christian en muse van het parfum, die zich tijdens de tweede wereldoorlog aansloot bij het verzet, werd opgepakt en gedeporteerd om na de oorlog haar geboortedorp weer in te wandelen.

Er hangen schilderijen van grote kunstenaars in wier gezelschap Christian Dior graag verbleef. En er zijn de meest exquise parfumflessen, zoals de allereerste in de vorm van een vrouwenlichaam, en de latere versie die na de nodige inspanning wél in een grotere oplage te produceren was.

Mij is onduidelijk waarom juist nu, 66 jaar na de lancering van dit groene, opwekkende, karaktervolle en zeer elegante parfum, deze happening plaatsvindt. Daar doet Dior geen uitspraak over. Noch over het feit dat de Miss Dior die nu in de winkel te koop is, een heel ander parfum is dan de Miss Dior uit 1947. Wil je deze laatste hebben, grijp dan naar de verpakking met de aanduiding Original. Althans, dan krijg je een indruk van hoe het parfum ooit geroken moet hebben. Want de Miss Dior Original van vandaag is niet diezelfde als het oorspronkelijke geurige kunstwerk. Vergelijk het met zijde en kunstzijde, met suiker en zoetjes. Het olieverfschilderij en de reproduktie.

Maar wat ik het meeste mis is Miss Dior herself. Geen vleug. Geen zweem. Not a whiff. Het feest wordt gevierd zonder het feestvarken.

Nog dit weekend te bezoeken. Toegang gratis.