GeurVerslaafd

Door Tanja Schell

De wereld van de geur is mij lief. Zonder geur zou mijn leven kleurloos zijn. De geur van geroosterd brood, ik zou het niet willen missen. Of van een zojuist opengesneden sinaasappel of van vers gemaaid gras. En wat te denken van de geur van de herfst, die kruidige wat weeïge geur van vochtige bladeren in de goot? De geur van Section 94 van Dogpoint, een gerijpte Diane Madeline van Cullen? Of de geur van thuis?  Zoet of zurig, naar hond of kat, naar sigarettenrook of natte jassen in de hal. Zoals het thuis ruikt, ruikt het nergens.

Geur is het peper en zout in mijn dag. Geur maakt me wakker en brengt herinneringen boven. Warme custardvla en dampende appeltaart, het leidt me regelrecht naar mijn kindertijd. De geur van gebakken uitjes en knoflook, het doet me watertanden.
Soms doet geur me huiveren en me in afgrijzen afwenden. Ooit in de walm van een vuiliniswagen gelopen of een nieuwe zak katvoer opengemaakt? Dat bedoel ik.
De verleidelijke geur van oriëntaalse kruiden ontspant me en laat de lichaamssappen stromen. Geur is emotie, maakt blij of weemoedig, lichtvoetig of doortastend. Ja, een dag niet gesnuffeld betekent voor mij een dag niet geleefd.

Van de geuren van alledag naar parfum is maar een kleine stap. Althans voor mij. Je zou mij een geurverslaafde kunnen noemen. Ik heb een sterke honger naar snuffelen. Bezoek ik de stad dan moet ik even naar een parfumerie. Mijn shotje geur opsnuiven. Hele schappen heb ik in mijn leven doorgesnuffeld. Van Chanel tot Dior, van Guerlain tot Gucci, van Estee Lauder tot Issey Miyake. Steeds weer opnieuw.

Tot ik me bewust werd van de veranderingen die in de winkels plaatsvonden. Merken verdwenen, de celebrity parfums deden hun intrede en heel erg veel parfums begonnen op elkaar te lijken. Het moet in die tijd zijn geweest dat ik een allergie voor water- en suikerspinparfums heb opgelopen. Het succes van L’eau d’Issey is sinds 1992 eindeloos gekopieerd en er zijn inmiddels tientallen Angel-klonen op de markt. Hoe briljant L’eau d’Issey en Angel. Hoe saai de klonen.

Keer op keer was er de teleurstelling bij de lancering van een nieuwe geur. ‘Te agressief’, ‘te dun’, ‘weinig subtiel’, ‘geen lengte’, ‘te eenvoudig’, ‘goed, maar niet speciaal’, ‘niet de X-factor’. Ik benaderde parfum zoals ik eerder wijn beoordeeld had. Van mijn Arpège, Calèche en Feminite du Bois bleef ik genieten, zeker, maar het verlangen naar nieuwe opwindende geurervaringen bleef knagen.

Het lot bracht me naar een heel klein winkeltje in Maastricht waar de geuren van Histoires de Parfums en Hervé Domar op de toonbank stonden. In een klap was de opwinding en fascinatie terug. Als een junk bleef ik maar ruiken aan de goddelijke brouwsels van deze beide huizen. Twee uur later liep ik dolgelukkig de winkel uit, mét trouvailles. Grenat van Hervé Domar voor mijn geliefde en 1969 van Histoires de Parfums voor mezelf. Het was het begin van een diepe liefde en fascinatie voor de wereld van de niche parfums. Parfums van kleine onafhankelijke producenten, wiens levenswerk het is een verhaal in geur te vertellen.

En toen? Dat verhaal vertelt deze blog. De parfumwereld is oneindig rijk en boeiend. Er is zoveel moois op de markt, er is zoveel te ontdekken, er valt zoveel te genieten. Graag deel ik mijn begeestering met u. Parfum als artistieke uitdrukkingswijze, parfum als kunstvorm. Zonde om te missen.


Deze blog is onafhankelijk, hetgeen betekent dat ik door geen enkel parfumhuis, parfumwinkel of -keten betaald wordt voor het schrijven van mijn geurverhalen.

Deze blog is persoonlijk. Schrijven over parfum is geen wetenschap, alhoewel velen dit u willen laten geloven. Ik neem mijn geurgeheugen mee in alles wat ik ruik, mijn voor- en afkeuren, mijn emoties, mijn verwachtingen. Hoe goed getraind mijn neus ook is, ik heb een eigen smaak. Geeft niet, over smaak valt immers te twisten en dat maakt het juist zo leuk.

Deze blog was actief van 14 oktober 2011 tot en met 14 maart 2015 en heb met enorm veel plezier al die jaren over parfum en geur geschreven. En het contact met de lezers en andere grenouilles maakte me elke keer weer blij. De blog leidde tot de opstart van GeurLab, hoe mooi kan het zijn!, en dat zorgde ervoor dat ik geen tijd meer had om te schrijven. Ik mis het nog regelmatig, en misschien komt er weer eens een dag dat ik in de pen kruip…:-). DANK aan alle lezers en volgers voor jullie aandacht en reacties.

(juni 2016)