Hoe lang geleden is het dat Chamade onderdeel werd van mijn geurgeheugen? Ergens in de zeventiger jaren moet dit geweest zijn, dat is zeker. Een gevoel van welbehagen golft door me heen, omgeven door caramel- en goudkleurige tinten, verpakt in ultrazachte cashmere en zijde. Niet dat de zeventiger jaren mij zo goed gezind waren, integendeel; een moeder van Venus en een vader van Mars maakten mijn puberteit tot een meer dan verwarrende ervaring. Chamade bood echter een eerste klas ticket naar warmte, comfort en veiliger oorden. Eén snif, succes verzekerd. Hoeveel troost kan een fles bevatten…
Nu, ruim dertig jaar later heeft Chamade nog niets van haar magie verloren. Eerlijk is eerlijk, het zijn de geuren van de vintage Extrait die mij verleiden en doen belanden in een gevoel van gelukzaligheid. Rijk, warm, vol en zacht. Zonder weëig, log of plakkerig te worden. Voorzien van een wonderlijk groen element, verantwoordelijk voor een subtiele angel en pit. Zoet zonder zoet te zijn. Een toonbeeld van vrouwelijke sensualiteit.
In het prachtige boek van Michael Edwards “Perfume Legends, French Feminine Fragrances” beschrijft Edwards de wordingsgeschiedenis van Chamade. Geïnspireerd door Sagan’s La Chamade, een boek over een onmogelijke liefde tussen een verwende upperclass lady en een hardwerkende boekenwurm, schiep Jean-Paul Guerlain een geurverhaal over een hunkerend en wild kloppend hart. Open, ontvankelijk en tot volledige overgave bereidt.
Mocht deze geur je verlangen naar een muzikale evenknie van dit übervrouwelijke parfum aanwakkeren, luister dan eens naar de wonderschone liveregistratie van To Love Somebody van Nina Simone. Een andere grootheid uit 1969.
Dit artikel maakt onderdeel uit van de serie ‘Classics uit de zestiger jaren’.
Volgende week: ‘Calandre van Paco Rabanne, in staal en glas gegoten perfectie’.
This post has recently been published in English on Estellana.com.