Katerlucht


Deze dagen snuif ik de aroma’s van Zuid-West Kreta op. Het door zon en wind geteisterde landschap geurt naar warme hars, dennennaalden en het hout van eeuwenoude cederbomen. Cicaden brengen er hun oorverdovende concert. Spiedend als een havik zoek ik naar de glinsterende druppels hars op de onderliggende rotsen. De oogst is mager vandaag.

Er is in deze streek niets hip and happening. In het supertje op de hoofdstraat doen locals èn toeristen hun inkopen, geen apartheid hier. Nieuwsgierig dwaal ik door het wonderlijke assortiment van het zaakje met de afmeting van een bescheiden caravan. Blikjes tonijn naast soepstengels, badslippers naast shampoo, aanstekers naast cocktailprikkers. Vangst van de dag: een wandelkaart van het gebied, twee miniglaasjes en een flesje inheemse ouzo, niet zoet wèl aromatisch. Het levert me een bewonderende blik van de uitbater op.

Enige tijd geleden vroeg een vriendin me ‘Wist je dat sommige mannen een katerlucht hebben?’ Je bedoelt de lucht van verschraalde alcohol, zure maag, zweterige nacht en ongepoetste tanden?’ Nee, katerlucht. De geur van een kater, het beest.’ Je maakt een grapje. ‘Nope‘.

Ze had gelijk. Het bestaat. Het bewijs werd geleverd door een Duitse toerist in de Samariakloof. Ik draaide in ongeloof mijn hoofd om toen Neus ‘code rood’ gaf. Mid-twintiger, blond golvend haar, lichte huid, sproetjes. Verwassen poloshirt, knielange wandelbroek met grote zakken, donkere rugzak, wandelschoenen. Kortom: onopvallende verschijning. Maar met een géur. De geur van kater. Krolse kater wel te verstaan. Onmiskenbaar. Die van die paar druppeltjes op het kattenluik van onze poes. Dagelijkse kost dit voorjaar.

’s Avonds op het terras bezwangeren de gele en rode bloemen van de metershoge tabaksplanten de lucht met hun monumentale geur. Ze is zo intens dat zelfs de rokerige walm van het geblakerde varken aan het spit de aftocht blaast. Odysseus en de cycloop Polyphemos in geurgevecht. Odysseus wint. Had je wat lelijkerd?

Gelukkig geen geurgevechten in mijn tas. Vredig ligt de flamboyante Fleur d’Oranger van Serge Lutens naast de evenwichtige Shanti Shanti van Miller et Bertaux. En vlijt Orange Star van Andy Tauer zich met genoegen tegen het piepkleine spraytje Sandflowers.

SANDFLOWERS van Montale
♪♪♪ ∫∫∫ ♀♂ €€ ⎜marine⎜water romig aromatisch houtig
Melina Merkouri meets Poseidon. Niet voor tere zieltjes dus. Uitgesproken en karaktervol. En luidruchtig. Zilt, airy, tikje medicinaal, dun laagje amandelmelk. Zand. En een korreltje zoet. Weet niet van wijken. Net als de legendarische Merkouri.

PS in verband met mijn vakantie reageer ik wat later op eventuele berichten.