Eerst is er de geur van bloemen, dan volgt een ongecontroleerde kokhalsbeweging. Diep vanuit mijn binnenste wordt de inhoud van mijn maag mijn slokdarm ingestuwd. Gelukkig was mijn lunch licht en uren geleden.
In colonne marcheert een peloton rillingen tussen mijn schouderbladen omhoog. Mijn nekharen doen een zwakke poging tot afweer. Neus deinst terug en onwillekeurig trek ik mijn schouders op om me te beschermen tegen iets kwaadaardigs.
Het helpt niet. Nog niet een beetje. Nieuwe colonnes rukken op. In de winkelruit zie ik het gezicht van een vrouw met onnatuurlijk grote ogen in een wasbleek gelaat.
Ben ik dat?
Dan ontsnapt er een kreet aan mijn lippen. ‘Noooooooo!’. De jongen naast me kijkt me meelevend aan. ‘That’s why, you know.’ Hij draait zich om en loopt de parfumerie weer in.
Het duurt slechts luttele seconden, maar de ervaring nestelt zich voor altijd in mijn brein. Opgeborgen achter slot en grendel. Tot afgelopen maandag. Ik heb een afspraak met Irina, parfumeur in opleiding, die een koekblik vol parfumgrondstoffen heeft meegenomen.
De snuffelsessie begint gemoedelijk. Ze laat me Tobacarol (tabak/houtig/nootmuskaat/amber), alpha-terpineol (sering/houtig/citrus/terpentijn) en hydroxycitronellal (lelietjes van dalen en wat meloenigs) ruiken. Daarna volgt een groene thee extract van chemieconcern Robertet en eentje van chemiereus Givaudan. Lekker.
Dan houdt ze me een donker flesje onder de neus. ‘Niet te diep inhaleren’, waarschuwt ze me nog. ‘Marine pyridine’ vermeldt het etiket.
En daar sta ik weer. Op die koude namiddag in hartje Londen, januari 2012. Buiten op straat voor Les Senteurs, een parfumerie met een prachtig assortiment kwaliteitsparfums. Met onder mijn neus een van de meest besproken cultparfums van het afgelopen decennium. De verkoper weigerde hem me in de winkel te laten ruiken.
Opnieuw die rillingen. Opnieuw die walging en angst. De aandrang om weg te rennen, te gillen. Om eindeloos te douchen. Te scrubben. Boenen. Om het onzichtbare vuil dat over me heen is gestort van me af te spoelen. NU.
Secretions Magnifique van Etat Libre d’Orange, een waar horrorparfum. Echt eentje om graaf Dracula mee te plezieren. Nog groter zijn extase als hij zijn tanden in je zet.
SECRETIONS MAGNIFIQUE (2006) door Antoine Lie voor Etat Libre d’Orange
?????? ⎢Verkrijgbaar bij Parfumaria
Goed. Ik heb het echt geprobeerd. Over dit bizarre parfum een geurnotitie schrijven. Maar het lukt me gewoon niet. Ik kom niet verder dan die eerste hint van bloemen, en dan komt de black out. Mijn lichaam neemt de regie over, vertelt me dat er iets vreselijks gaande is. Neus is in shock. Aroma’s van bloed, zweet, speeksel of sperma, de secretions magnifique, ruikt ze niet. Wel flitsen beelden langs van de opengewerkte lichamen van Francis Bacon. Secretions Magnifique is welhaast de perfecte olfactorische vertaling van zijn werk uit de late jaren zestig. Zal Antoine Lie hier zijn inspiratie hebben gevonden?
Over een tijdje nog maar eens proberen…
Wat Etat Libre d’Orange er zelf over zegt?
‘Like blood, sweat, sperm and saliva, this disturbing perfume is an ode to the pinnacle of sexual pleasure, that extraordinary moment when desire triumphs over reason. On the razor’s subversive edge, it’s love or hate at first sight…
Composition: Iodized accord (fucus, azurone), adrenalin accord, blood accord, milk accord, orris, coconut, sandalwood, opoponax…’
Het nieuwe openingsfilmpje op hun website geeft een goed beeld van wat voor vlees je in de kuip hebt. ‘Not just a fragrance – a state of mind‘, grensverleggende parfummarketing.