Tag Archives: Farmacia SS. Annunziata

Fiore di Riso, een sfeertekening in rijst

Posted on by

It grew in the black mud.
It grew under the tiger’s orange paws.
Its stems thinner than candles, and as straight.
Its leaves like the feathers of egrets, but green.
The grains cresting, wanting to burst.
Oh, blood of the tiger.

I don’t want you just to sit down at the table.
I don’t want you just to eat, and be content.
I want you to walk out into the fields
where the water is shining, and the rice has risen.
I want you to stand there, far from the white tablecloth.
I want you to fill your hands with the mud, like a blessing.
by Mary Oliver

Ik heb nooit de behoefte gehad om naar eten te ruiken. Sterker nog, mensen die naar eten ruiken vind ik onappetijtelijk. Dat geldt ook voor mezelf. Als ik een restaurant heb bezocht met een slecht werkende afzuiginginstallatie waar gegrilde lamskoteletjes op het menu staan, wil ik na afloop niets liever dan douchen en mijn haren wassen. Mijn kleding verdwijnt na zo’n bezoek linea recta in de wasmand.

In de stad vindt mijn neus moeiteloos mensen die zojuist een frietje hebben gegeten of een stuk peperkoek, koffie hebben gedronken, een sigaret hebben gerookt of godbetert een hardgekookt ei hebben genuttigd. Om maar te zwijgen van de hordes die overdag zonder enige terughoudendheid iets met rauwe ui of knoflook eten. Ze hebben geen idee van het effect van hun consumptie op de olfactorisch sensitieve medemens.

Parfumeurs zijn juist dol op aroma’s die over eten en drinken gaan. Lustig componeren ze er op los. Met aardbei (de vroegere Miss Dior Cherie), appel (All About Eve), chocolade (Vraie Blonde), meloen (Dot), whisky (Ambre Russe), bosfruit (Blask), vijgen (Philosykos), amandelen (L’Eau d’Hiver), turks fruit (1804), drop (Nero), suikerspin (Flowerbomb EdP), melkbrood (Jeux de Peau), perzik (Frangipani), worteltjes (I love les carottes). De lijst is eindeloos. Maar zelden val ik ervoor.

Totdat Fiore di Riso in mijn leven kwam. Een parfum dat onmiskenbaar naar rijst ruikt. Rijst? Ja rijst. En opeens wil ik naar rijst ruiken. En naar bittere amandelen. En zo dwingt dit onweerstaanbaar lekkere parfum mij een dogma los te laten. Hoezo wil ik niet naar eten ruiken? Met een geur als deze gráág.

FIORE DI RISO (2011) van Farmacia SS. Annunziata
♡ ☆ ♪♪ ≀≀ ♀♂ €€ ⎢parfum ⎢floral oriental ⎢Te bestellen bij ParfuMaria
Opent sprankelend met iets van citrusfruit direct gevolgd door de geur van een dampende kom rijst. Zweem van witte bloemen. Bittere amandelen en vanille. Niet suikerzoet, niet weeïg. Wat gepofte rijst. Romige structuur afgewisseld door een heel klein poedertje. Ultra comfortabel. Prikkelt de zintuigen niet, maar brengt ze juist tot rust. Zachtaardig, harmonieus en fijntjes. Aardend en ontspannend. Iets voor na een drukke dag om rustig bij te mijmeren. Of voor als er zachtjes aan je geknabbeld mag worden.

Farmacia SS. Annunziata noemt zelf: mandarijn, bergamot, roos, jasmijn, vanille, tonkaboon en benzoïn.

En hou jij van aroma’s van fruit, drank, noten of snoep in parfum? Wat is je favoriet en voor welke trek je je neus op? Laat het mij en de lezers van deze blog weten en reageer op dit artikel.

Farmacia SS. Annunziata, toon me uw gezicht

Posted on by

Nou, daar zat ik deze week. Omringd door zeventien geurstroken waar de meest uiteenlopende aroma’s uit naar boven dreven. Dagen ben ik er mee in de weer geweest. Een eerste ronde. Een tweede ronde. Winnaars en verliezers. Verrassingen. Vraagtekens. Een copycat.

Farmacia SS. Annunziata, een apotheek in Florence wier geschiedenis in 1561 op de Via dei Servi aanvangt. Sinds 3 generaties is het bedrijf in handen van de familie Azzerlinni die haar assortiment smeerseltjes, brouwseltjes en poedertjes de afgelopen jaren heeft uitgebreid met maar liefst tweeëntwintig parfums. Een bont gezelschap zo blijkt.

Er zijn parfums die heel natuurlijk aandoen (Patchouly indonesiano, Ambra nera, Isos, Vetyver incenso, Nero). Er zijn parfums met een sterk synthetisch karakter, vaak gedomineerd door musk (Hyle, Takis, Agrumi), die mij hoofdpijn en een branderig neusslijmvlies bezorgen. Er zijn parfums met een enorme intensiteit en materie (Patchouly indonesiano, Nero), er zijn mierzoete creaties (Aromadite, Chia, Vaniglia del Madagascar) en er zijn verlegen exemplaren (Isos, 450, Cara). Er zijn parfums met een eigenzinnig en uniek karakter (Nero, Fiore di riso) en er is een copycat (Regina).

Ik kan er maar geen grip op krijgen. Wat wil dit huis me nu vertellen? Wat is het verhaal? Niet dat er geen mooie geuren worden gemaakt. Zeker wel. En het zijn er teveel om ze te typeren als toevalstreffers. Maar wat me dwars zit is het gebrek aan een handtekening, een huisstijl of zo je wil, een eigen identiteit.

Maar de volgende zes geuren verdienen een plaats in het parfumregister. Ze zijn van schitterende kwaliteit, hebben balans, een natuurlijke uitstraling en de x-factor.

AMBRA NERA, een verfijnde amber met een fris briesje.

ISOS, subtiel en wat verlegen. Peper en hout. Droog en strak. Aanrader.

PATCHOULY INDONESIANO, een patchouli full blast. Enkel geschikt voor echte patchouli-adepten. Puur en ongepolijst.

NERO, hou je van drop (en ruik je er ook graag naar), dan is dit parfum iets voor jou. Donker, kruidig en zeer krachtig.

VETYVER INCENSO, onweerstaanbaar lekkere combinatie van vetiver en wierook. Rokerig, droog en verfijnd.

FIORI DE RISO, een troostparfum, een hunkerparfum. Én de geur waarmee ik me in Cogne rijkelijk besprenkelde. Volgende week vrijdag meer over dit wonderbaarlijke ‘rijst’-parfum .

En bestaat dat Retsina-effect nu bij parfum of niet? Met deze vraag besloot ik vorige week mijn artikel.

Ja, uiteraard. Elke zintuiglijke ervaring wordt beïnvloed door de omgeving waarin deze wordt opgedaan. Ruiken vormt hierop geen uitzondering. Ook wordt elke zintuiglijke ervaring beïnvloed door humeur en geestesgesteldheid. Niet gek dus dat je tijdens een vakantie dingen als wijn, eten en parfum anders en vaak lekkerder ervaart dan thuis.

In het kristalheldere Cogne was ik enthousiaster over het huis dan in het warme, drukkende Maastricht. Maar of dit nu te maken heeft met de lokatie en mijn stemming? Is het wel mogelijk om in anderhalf uur een parfumhuis te doorgronden met zo’n breed aanbod? Nee dus. Dat vraagt een open blik, concentratie, aandacht en vooral tijd. Dat is wat Farmacia SS. Annunziata deze week van mij ontving. En is dat niet wat elk parfum en elk huis verdient van haar beschouwer?

Parfumschatten in Cogne, wie had dat gedacht?

Posted on by

Met één ononderbroken beweging bestaande uit woest prikken, happen, krachtig kauwen en slikken werkt ze in twaalf minuten een salade met mais, tonijn, tomaten, ei en dikke donkergroene slabladeren weg. Na de laatste hap gooit ze haar vork in de slakom, staat op en loopt naar de koeling die direct links in het café staat. Ze opent de glazen deur, pakt een ijsje met glanzend bruin-gouden wikkel en scheurt de verpakking al lopend naar haar tafeltje open. Het is duidelijk dat ze hier kind aan huis is.

Ze ploft in haar stoel, gooit de wikkel in de slakom en begint aan het zoete deel van haar lunch. Met een bijna mechanische precisie wordt dit onderdeel afgewerkt. Met iets opgetrokken lippen zet ze haar tanden in de koude donkerbruine chocolade en bijt er een fors stuk af. Haar mond maakt een licht zuigende beweging, die niet langer dan een paar seconden duurt. Ze slikt kort en hapt zonder aarzeling opnieuw in haar koude toetje.

Na vier minuten is het ijsje weg. Met enige spijt bekijkt ze het afgelebberde stokje. Ze steekt het nog enkele malen in haar mond, sabbelt er krachtig aan en werpt het na de vijfde keer met een geïrriteerd gebaar bij de vork en de wikkel in de vettige slakom. Ze pakt haar Iphone, checkt haar berichten en stapt na een minuut of tien op.

In datzelfde luttele halfuurtje lepelt de plaatselijke agent staand zijn Illy Crema wellustig op, kibbelt het bruine, afgetrainde stel onophoudelijk tijdens het drinken van hun caffè en mompelt de dorpszonderling, tot op de draad gerimpeld, tandeloos en met kristalheldere ogen, zijn bezweringsfomule.

Mensen kijken, ik kan me er uren mee vermaken. En zeker op het terras van Café di Cogne, Gran Paradiso. Er gebeurt niets op deze plek, maar er is veel te zien.

Zonder mijn ogen van de gasten af te wenden breng ik voor de zoveelste keer mijn pols naar mijn neus. Het observeren komt ogenblikkelijk tot stilstand. Tsjonge, wat is dit lekker zeg. Wauw. En dat in Cogne. Wie had dat gedacht?

Een ruime collectie van het 450 jaar oude Florentijnse Farmacia SS. Annunziate bevindt zich recht tegenover het terras in het piepkleine zaakje Le Cadeau. Tussen de peperdure badjassen, centimeters dikke handdoeken, huisparfums en handgemaakte sloffen staan Agrumi, Isos, Fiore di Riso en Ambra Nera. Om er maar eens een paar te noemen.

Anderhalf uur ben ik er binnen geweest, besprenkelde mezelf rijkelijk met mijn favoriet en liep met een tasje in de hand weer naar buiten. Niet eerder maakten de parfums van dit bijzondere huis zo’n indruk op me. Was het de frisse berglucht of de ontspanning die mijn neus zo gevoelig maakte? Of ruikt een parfum op 1500 meter anders dan op zeeniveau? Bestaat er ook zoiets als het Retsina-effect bij parfum?

Volgende week kan ik je hier meer over vertellen, onthul ik welke geur het daar in Cogne tot mijn pols heeft gebracht en bespreek mijn favorieten.

En denk jij dat het Retsina-effect ook bij parfum kan optreden? In het vakantieland ruikt het parfum heerlijk, maar bij thuiskomst ben je er helemaal niet meer zo weg van? Ik ben benieuwd naar je ervaringen.