Geurige viagra

Ambrox, Ambroxan, Ambreine en Grisalva. Het olfactorische goud van de parfumindustrie, ambergris, is de afgelopen decennia met succes in laboratoria nagebouwd. Althans, haar geurige componenten. Het gaat hierbij om twee moleculen die de bijzondere kwaliteiten van ambergris herbergen: ambrox en ambrinol.

Zo nu en dan wordt amber en ambergris door elkaar gehaald. De twee hebben echter niets met elkaar te maken. Als er in parfum van amber melding gemaakt wordt, dan gaat het om een mengsel van essentiële oliën die tot een zoetig, warm, rijk en wat kruidige geurbeleving leiden. Een essentiële olie of een absolue van amber, of nog anders gezegd: een amberplant die je zijn levenselixer kunt ontfutselen, bestaat niet.

Amber is een akkoord van vanille (of haar synthetische vervanger vanillin), dat wordt aangevuld met een hars of een gom. Labdanum, de gom of absolue van het mediterrane struikje Cistus ladaniferus is een vaak toegepaste combinatie. Ook wordt de hars Benzoin vaak gebruikt. Parfums met dit amberakkoord vallen in de geurfamilie van de orientals, en worden in de Franse geurclassificatie parfums ambré genoemd.

Terug naar het olfactorische goud. Het is nogal een aanduiding. Er is een tijd geweest dat deze geurstof behoorde tot een van de drie meest kostbare handelswaar, naast goud en slaven. Waarom is ambergris eigenlijk zo’n geliefde grondstof?

Ambergris staat bekend als een afrodisiacum, een lustopwekkende stof. Je zou kunnen menen dat dit al voldoende is om dit dierlijke uitwerpsel een heldenstatus te geven. Het is slechts een van haar sterke punten. In de parfumerie wordt er graag gebruik van gemaakt vanwege haar krachtig fixerende eigenschap waardoor het parfum zich buitengewoon goed en langdurig aan de huid hecht.

Niet in de laatste plaats is haar geur er een uit het godenrijk: complex en sensueel. Het heeft een warme, zoete, iets zilte, kruidige en wat muskachtige geur. Het bewijs huist in een klein weckflesje dat voor me staat: een lichtbruin stukje ambergris met transparante kristallen. Als ik de delicate en tegelijkertijd krachtige geur opsnuif, is het alsof een zijden sjaaltje door mijn neusgaten wordt gehaald.

Vandaag enkele parfums die gecomponeerd zijn rondom het synthetische ambergris.

NOT A PERFUME van Juliette has a Gun (Skins Cosmetics)
Respect voor een bedrijf dat eerlijk zegt dat het bottelen van slechts één synthetische molecule geen parfum is. Waar het naar ruikt? Zoet, en tikje kruidig, vrouwenzweet. De geur van huid. Na een half uur schijnt er een licht vegetaal karakter doorheen. En ja, zeker, lekker… Maar dragen? Ik sta doodsangsten uit dat mijn medemens denkt dat ik zojuist uit een liefdesnestje ben gestapt.

ESCENTRIC 02 van Escentric Molecules (Skins Cosmetics)
Frisse en vegetale opening. Iets zilts. Doet me in de verte denken aan gin-tonic. Cheers me up! Warme, zijdezachte achtergrond. Wat gebleekt hout. Na uren volledige versmelting met mijn huid. Intrigerend parfum, met een onzichtbare en toch duidelijk waarneembare X-factor. Een ontdekking. Chapeau voor Geza Schoen, de parfumeur. Mijn favoriet.

M/MINK van Byredo (Skins Cosmetics)
Ik trek niet snel mijn neus op, maar dat gebeurde wel toen ik deze geurbom rook. Opening: tinner vermengt met een weeïge, zoetige, dierlijke lucht. Ai! Dan: scheutje Badedas uit de groene flacon; spoelt een beetje de kudde dieren van mijn huid af. Na een minuut of 10 ontstaat er meer balans. Toefje vochtige aarde erbij. Weeïge zoetheid blijft dominant. Afgrijzen klapt om in fascinatie. Ik zou de man die M/Mink draagt graag aan een nader onderzoek onderwerpen.

Synthetische ambergris van De Hekserij (www.hekserij.nl)
Op de site van De Hekserij staat niet vermeld of het hier gaat om Ambrox, Ambroxan, Ambreine of Grisalva. De geur lijkt sterk op de opening van Not a Perfume van Juliette has a Gun, en de overweldigende dierlijke opening van M/Mink. 10 ml voor 3 euro.

NOT A PERFUME van Juliette has a Gun is een parfum gemaakt van één enkel molecuul. Puristen zijn van mening dat je dit geen parfum kunt noemen. Hoe denk jij hierover? Vertel!

In het oog van de orkaan

‘Zeer uitgesproken. Eigenzinnig. No mercy. Iemand die weet wat ie wil. Schuwt dierlijke aroma’s niet, net zo min als die van aarde en paddestoelen. Complex en verrassend. Intens maar niet zwaar. Totale opwinding. Wie maakt dit???? Knettergek.’

Dit is de letterlijke notitie, in lange halen slordig op de achterkant van een envelop geschreven, die ik een half jaar geleden maakte. Een kennis had me veertien parfums ‘blind’ toegestuurd. Maker onbekend, parfumhuis onbekend, parfum onbekend, prijs onbekend. Op de 14 spraytjes staan enkel codes, van A1 tot A7 en van B1 tot B7. Het enige dat de afzender onthult is dat serie A pure parfumolie is en serie B ‘Eau de Extrait’.

‘Laat me eens weten wat je ervan vindt’, was de vraag van de schenker. Nou graag, ik hou wel van dit soort geurige spelletjes.

Ik kies voor een quickscan, spray de geur op een strook, ruik, ruik nogmaals en ga door naar de volgende. Zo onderzoek ik de extraits B1, B2 en B3. Mijn hart beseft eerder dan Neus dat hier iets uitzonderlijks gaande is. Een plezierige kriebel net onder mijn borstbeen en een sneller slaan, verraadt haar oordeel. Neus volgt vlak daarna met een onrustige ademhaling en beveelt me snel door te gaan naar B4. ‘Kom op Tee, niet treuzelen, toe’. B4 volgt, B5, B6, B7…

Dit geurige bombardement duurt niet langer dan een minuut of twintig en laat me sprakeloos en overweldigd achter. De parfums zijn naast schitterend, ook verontrustend. Raken iets aan dat zelden wordt aangeraakt. Achter die gepolijste, ultra luxueuze eerste indruk schuilt iets donkers, iets grommends, iets wat ternauwernood in toom kan worden gehouden. Iets wat doet denken aan Sophia Loren, in de de zestiger jaren dansend op blote voeten op het strand van Civitavecchia. Aan Mimi in Bitter Moon van Roman Polanski, ook dansend, dampend en ongeremd, maar dan voor haar verlamde minnaar in een rolstoel.

Deze parfums sluiten een verbond tussen luxe en puurheid. Tussen beheersing en ongebreidelde wellust. Tussen uitzonderlijk vakmanschap en ongepolijste schoonheid. En ergens, ergens is er een midden, een ruggengraat. Een punt waar al die intense zintuiglijke ervaringen en emoties samenkomen, ze verbindt, er rust is. Als in het oog van de orkaan.

Inmiddels weet ik van wie deze parfums zijn. Van een man wiens sterftedatum wel bekend is, maar zijn geboortedatum angstvallig door zijn familie geheim wordt gehouden. Van een man die mid jaren zeventig door Andy Warhol is bestudeerd en op de foto is gezet. Van een man die Giovanni Versace tot zijn vriendenkring mocht rekenen.

Een man die in 1975 parfumhistorie schreef met zijn Musc. Bruno Acampora.

★★★★★ MUSC (1975) van Bruno Acampora
♪ ∫∫∫ ♀♂ €€⎢Eau de Parfum⎢Verkrijgbaar bij Aafkes
Paddestoelen, preciezer: shiitake en lila viooltjes die hun delicate bloemenhoofdjes nipt door de vochtige bosaarde drukken. Een van de meest bizarre openingsakkoorden, Zafar is een andere, die ik ooit heb geroken. Na enkele minuten is de intense geur van shiitake verdwenen om plaats te maken voor zeer droge en stoffige patchouli en de onmiskenbare toets van dierlijke musk: kruidig, intens dierlijk en met een licht weeïge zoetheid. Een vleug lavendel en iets abstract bloemigs verluchtigen al deze aardse en dierlijke aroma’s. Toefje sandelhout volgt.

Op zeker moment keert Musc in zichzelf en versmelt volledig met de huid. De grens tussen parfum en haar drager valt weg. Het parfum ìs de man of de vrouw, de man of de vrouw ìs het parfum. Net uit bed, met ogen waarin de dromen van de nacht staan opgetekend. Zacht, warm en onweerstaanbaar sexy.

Musk en Neus zijn zeker niet altijd vrienden. Het ene moment houdt ze ervan, het andere moment keert ze zich ervan af. Wist je trouwens dat in de parfumerie twee totaal verschillende musks worden gebruikt? En die qua karakter elkaars tegenpolen zijn? Het ene is een zepige synthetische variant en wordt ook wel ‘witte musk’ genoemd. Het andere is de oorspronkelijke dierlijke musk en geeft het parfum een vuil en (zeer) dierlijk randje. Deze dierlijke musk wordt trouwens nog maar zeer zelden gebruikt in parfum omdat de bijzondere hertensoort ‘Moschus’ inmiddels een beschermde diersoort is. Hoe reageert jouw neus op deze musks? Heeft een van beiden jouw voorkeur, of juist afkeer? Vertel!

1932, you can’t win them all…

Sycomore. Coromandel. Beige. 31 Rue Cambon. 28 La Pausa. Om maar eens enkele parfums van de hand van Jacques Polge voor Les Exclusifs van Chanel te noemen. Het is geen geheim dat Neus spontaan begint te kwispelen als er een geurwater uit deze reeks in de buurt is.

En nu is er dan ‘1932’. Geïnspireerd op de eerste collectie diamanten juwelen die Chanel in 1932 op de markt bracht. De kennismaking is overrompelend. Sterke opening met citrus, direct gevolgd door een weelderige irisnoot en vetiver. Wauw. Opwekkend en comfortabel tegelijkertijd. Neus dreigt in vervoering te raken, en ik met haar.

Mijn eerste impuls is: hebben! Gelukkig beheers ik me, ga een blokje om in Selfridges en geef zo het parfum de kans zich verder te ontwikkelen. Ik dwaal over de begane grond, neem de roltrap naar het souterrain met de thee van Mariage Frères en verbaas me over het uitzinnige aanbod in deze westerse kooptempel. Neus ligt ondertussen op mijn pols en wacht ongeduldig op wat komen gaat.

(…)

Er komt niet zoveel.

Sterker nog, na een minuut of vijftien is er niet veel over van die eerste overrompelende kennismaking. De luxe en bijzondere opening is verschrompeld tot een weinig verrassende geurige anekdote. De herkenbare vetiver en iris zijn op mijn pols verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een stuivend bloemig en licht zepig akkoord. Is dit het? Echt? Of gooit misschien mijn huid roet in dit geurige eten?

Ook op de geurstrook is het parfum echter in zijn schulp gekropen. Traag sijpelt een gevoel van teleurstelling mijn gemoed binnen. De koop wordt uitgesteld, de honger is verdwenen.

Maar ‘1932’ beoordelen op een enkele waarneming doet geen recht aan het werk van de man die eerder zoveel moois heeft gemaakt. Deze nieuwe creatie van Jacques Polge verdient mijn onverdeelde aandacht en een tweede kans.

Take two
Opnieuw die schitterende opening, echt genieten. En wederom het teleurstellende vervolg van stuivende witte bloemen. Toefje fruit. Niets verrassends, geen enkele opwinding. Enkel een Aha-Erlebnis. Even flitst iets van Coco Mademoiselle en Chance voorbij. Een onprettig drukkend gevoel welt in mijn voorhoofd op. Na 6 uur blijft een wat dunne en zelfs synthetisch geur op de geurstrook achter.

Take three
Geen nieuwe ontdekkingen, ook vandaag niet. Gedesillusioneerd staar ik naar de geurstrook. ‘1932’ is onmiskenbaar Chanel en het is onmiskenbaar een Jacques Polge. Het parfum zit goed in elkaar en is degelijk gemaakt. Maar op de opening na, is het oersaai en mainstream. ‘1932’ is een pretty floral, zonder al teveel karakter en met een klassieke signatuur. Dat Chanel dit parfum in de eregallerij van Les Exclusifs plaatst kan enkel ingegeven zijn door zuiver commerciële motieven. Jammer.

★★★☆☆ 1932 Les Exclusifs (2013) van Chanel
♪♪ ∫∫ ♀ €€⎢soft floral ⎢vanaf vandaag verkrijgbaar bij de Chanel Boutique in Amsterdam

Iemand uit de parfumwereld vertelde me laatst dat de parfumindustrie vaak de meeste tijd, geld en aandacht stopt in de eerste 15 minuten van een parfum. Onder het motto ‘de eerste klap is een daalder waard’ wordt de consument verleid tot een aankoop. Heb jij weleens iets gekocht dat het eerste kwartier heerlijk rook, maar de verwachtingen niet waarmaakte? Vertel!

Cuir Fétiche, nogal aaibaar

its bark papyrus,
its scars calligraphy,
a ghost story written on

uit: Birch van Cynthia Zarin

Birch tar oil. Een diep, donker chocoladebruin vocht dat door destillatie uit de berkenschors vrijkomt. Een flesje van deze olie is als een rijk gevulde medicijnkoffer. Last van reuma? Berkenschorsolie. Huiduitslag? Berkenschorsolie. Etterende wonden? Berkenschorsolie. Onwillige darmen? Inderdaad: berkenschorsolie.

En dat niet alleen. Met graagte looide men er vroeger in Rusland de dierenhuiden mee. Cuir de Russie, het vermaarde Chanel parfum uit 1927, is dan ook een ode aan de met berkenschors gelooide laarzen van Russische militairen uit die tijd.

Het donkerbruine goedje is trouwens ongeschikt voor gebruik in parfum. Maar na herhaalde destillatie blijft een lichtbruine vloeistof over die voor één van de meest karaktervolle geurfamilies in de parfumerie verantwoordelijk is: die van de Dry Woods (ook wel leathers genoemd). Leer, rook, teer en bittere, groene aroma’s, het is allemaal te ruiken in deze berkennectar.

Het zal je niet verbazen dat een hele batterij leathers deel uitmaakt van mijn collectie. Nee, natuurlijk heb ik ook hier weer eens geen maat kunnen houden. Cuir de Russie, Knize Ten, een bejaarde Bandit en Jolie Madame, ze hebben allemaal een plek in mijn geurbibliotheek.

Maar hoe intrigerend, fascinerend of bijzonder ook, het wil maar niet klikken tussen mij en die lederpracht. Mijn huid is hier de spelbreker, geen enkel parfum wil zich verenigen met míjDe een wordt hard en hoekig (Cuir de Russie), de ander transformeert me in een bos brandend braamhout (Knize Ten), de volgende ontneemt me de adem met de scherpe geur van zojuist geverfd leer (de meest recente Bandit) en van het ronde en fruitige karakter van Cuir de Lancôme blijft ook al niets over.

Drop it, Tee, dan maar geen leather.’
‘Ah toe, eentje nog…’
‘ Oke, jij je zin.’

♡ ★★★★☆ CUIR FÉTICHE (2011) van Maitre Parfumeur et Gantier
♪♪ ∫∫ ♀ €€  ⎢dry woods⎢ O.a. verkrijgbaar bij Lianne Tio, ParfuMaria en Skins Cosmetics
Bij de eerste snif sprakeloos. Luxe, sensueel, intens, beschermend. Vrouwelijk met een hoofdletter V. Omhullend als een onzichtbare, soepele lederen cape. Opent met ragfijn citrusfruit, onmiddellijk gevolgd door een geraffineerde dans tussen sensuele witte bloemen en zacht, glad leer.

Na enige tijd komt een subtiele poederigheid naar voren. Bloemen en leer blijven urenlang innig verstrengeld. Zijdezachte warmte. Het parfum draagt dicht op de huid; ze wil niet zozeer een ander plezieren maar is vooral bij zichzelf op haar gemak. Geen spoor van groene bitterheid, geen messcherpe insnedes. Integendeel, deze leren fetish krult zich ook na uren nog zinnelijk om me heen. Hèt parfum voor stoere vrouwen die ook zacht durven zijn.

De aanhouder wint. Cuir Fétiche drapeert zich om me heen als een tweede huid. Deze is voor mij, bingo.

Geïnteresseerd in de kunst van het berkenschors destilleren? Bekijk dan het filmpje van een Amerikaan, die midden in de natuur zijn berkenschors-potje kookt.

Uiteraard ben ik nieuwsgierig naar jouw favoriete leather. Ìk moest er helemaal voor naar Londen om haar te vinden, en jij? Of kan dit type parfum jou helemaal niet bekoren? Laat het mij en de lezers van deze blog weten door te reageren op dit artikel.

Knize Ten, snor of geen snor

De snor is terug. Althans dat wil de Volkskrant ons doen geloven. In New York schijnt de snor inmiddels zo’n beetje elke mannelijke fashionista te tooien en The Big Apple lijkt te worden overspoeld door de meest bizarre groeisels. Omhoog, omlaag, breed, met puntje, vol, dun, gelakt of gewaxt en ook zijn al de eerste getoupeerde en geverfde snorren in het straatbeeld opgedoken.

In Londen schijnt een op de vijf mannen zich inmiddels een bovenlippruikje te hebben aangemeten. Een op de vijf. God bewaar me.

Kijk, baardjes van een dag of 3, 4 daar ga ik helemaal voor. Maar snorren? Dat afgebakende harige moestuintje net onder de neusgaten? Het mannelijke equivalent van de vrouwelijke gebotoxte bovenlip? Dat overal, maar dan ook overal bij in de weg zit? En waaraan altijd wel iets blijft hangen (etensresten, melkschuim, snot, om maar eens iets te noemen). En waar je het gevoel bekruipt met een snuffelende terrier in bed te liggen?

Afgelopen week heb ik elke dag geturfd om te kijken of de snorstorm ook ons land al heeft bereikt. Standplaats: Maastricht Centrum en de Pietersberg. Zondag: geen. Maandag: één (een gestyleerd donkerharig streepje genaamd ‘de Italian job’). Dinsdag: één (de ‘ik-laat-alles-gewoon-groeien-snor’. Deze zat vast aan een baard, telt dat?). Woensdag: één (de militaire look ‘Karremans’). Donderdag: één (een onvervalste ‘Ron Jeremy’, ofwel de pornosnor). In vijf dagen drieënhalve snor, dat valt mee.

Er is dus nog hoop. Zeker als ik lees dat de verkoopcijfers van het klapscheermes sinds het verschijnen van Skyfall zijn verviervoudigd. En dat een bezoekje aan de barbier dé nieuwe rage in Amsterdam is. Misschien loopt het allemaal wel met een sisser af. Gaat de snorrenplaag aan Nederland voorbij en is de revival van dit harige accessoire een kort leven beschoren.

Vandaag Knize Ten.  Een parfum voor echte mannen. Met of zonder snor. En voor een enkele vrouw.

★★★★★ KNIZE TEN (192?) van Knize Ten
♪♪ ∫∫∫ ♂ € ⎢dry woods ⎢o.a. verkrijgbaar bij Celeste Parfums en Skins
Opent verrassend bloemig en citrussy, met een duidelijk leertoets. Bladgroen en petitgrain. Zeer gedistingeerd. Aanwezig maar niet schreeuwerig. Zelfbewust en zelfverzekerd. Krachtige ruggengraat. Kleurspectrum: zwart, donkerbruin, lila en dennengroen. Samengebalde structuur. Sexy. Het parfum wordt aan de onderkant wat uitgevleesd met zachte en warme ambertonen.

Na vijf minuten zijn de toch al zeer bescheiden franjes van de geur afgevallen. Het donkere karakter is nu dominant; een black knight op een gespierd paard raast voorbij. Zag ik bij de opening mogelijkheden om het ook als vrouw te dragen, nu niet meer.

Na een minuut of twintig is Knize Ten zo scherp als een scheermes. Knisperend kruidig ook, zoals je bij een assertieve chypre kunt vinden. Dik zwart leer. Geen enkele aaibaarheid in deze fase, het sexy karakter is omgeslagen in ongenaakbaarheid. Toch keert de warmte na enige tijd terug om het scherpe en knisperende karakter perfect in balans te houden. Eindeloos lang.

Knize Ten is een iconisch parfum, gecreëerd in de jaren twintig door François Coty en Vincent Roubert. Een waar staaltje parfumkunst, meesterlijk en tijdloos.

Het verhaal gaat dat Knize Ten tot de geurgarderobe van Marlene Dietrich behoorde. Ze is niet de enige vrouw die grijpt naar een mannengeur. Toen vrouwengeuren nog een vooral bloemig karakter hadden zocht ook ik naar een pittiger parfum. Déclaration van Cartier was, om er maar eens een te noemen, een van mijn favorieten. En jij? Grijp jij ook wel eens naar een geur bedoeld voor de andere sekse? En wat vind je überhaupt van het onderscheid dat door parfumproducenten wordt gemaakt tussen vrouwen- en mannengeuren? Laat het mij en de lezers van deze blog weten door te reageren op dit artikel.

 

Week-End a Deauville, de-stressing by perfume

Zodra het kwik boven de 20℃ stijgt, pakken de Parisien hun weekendtassen voor een uitstapje naar Deauville. Gelegen aan Het Kanaal, één uur ten westen van Rouen en drie kwartier ten zuiden van Le Havre, ontmoeten de upper class en befaamde creatievelingen elkaar in deze mondaine badplaats.

Ik ben er al jaren niet geweest. Sterker nog, ik was er maar één keer in mijn leven en dat is zo’n 25 jaar geleden. Ik herinner mij een sjieke badplaats met hotels in okergele en zandkleurige tinten waar op de pittoreske boulevard naar hartelust wordt geflaneerd en geflirt. Een plek die ik met de ogen dicht zou herkennen; de geur van zee, zand, algen en Ambre Solaire is onmiskenbaar.

Even buiten Deauville werd ik op datzelfde tripje op de eerste fruits de mer van mijn leven getrakteerd. Dat was bepaald geen extatische ervaring. Integendeel. De eerste schok: alle zeevruchtjes moesten koud genuttigd worden. De tweede: de diertjes hadden een vaal grijze kleur, die associaties opriep met iets dat al lang geleden overleden was. En nadat ik de moed bij elkaar had geraapt om een zeeslak met een naald uit zijn huis te peuteren en in mijn mond te stoppen, bleek hij de structuur van gummie te hebben. Gatverdamme.

Het heeft jaren geduurd voordat ik dit gastronomische debâcle te boven kwam. Mijn favoriete visrestaurant ‘O’ in Maastricht krijgt hiervoor de credits. Chefkok Dennis van der Meer bewijst dat een fruits de mer niet taai, grijs en koelkastkoud hoeft te zijn en dat elk beestje zo zijn eigen smaak heeft. Maar de zeeslakken laat ik passeren, dat wel.

Terug naar Deauville. Het was de bron van inspiratie voor Patricia de Nicolai’s parfum Week-End a Deauville. Sinds kort overigens Week-End geheten. Vreemd genoeg was de burgemeester van Deauville niet blij met de naam van het parfum en maakte bezwaar bij Patricia. Waar een mens zich druk om kan maken. Misschien was de goede man wel gewoon toe aan een weekendje Deauville?

WEEK-END van Parfums de Nicolai
☆ ♪♪ ≀≀ ♀ € ⎢marine⎢Verkrijgbaar bij PerfumeLounge en ParfuMaria
Een parfum met een zilte, vibrerende frisheid. Er is zeewier, er is water, er is zout. En er zijn heel veel lelietjes-van-dalen en een beetje jasmijn. De knisperend groene structuur geeft de geur een actief karakter.

Week-End is als een Parisienne die in haar haute couture badpak en gehuld in een wolk Diorissimo een zaterdagochtendduik neemt in een ijskoude lentezee. En die na tien minuten bibberend, met frisse blos en glanzende ogen, het water uitkomt. Die zich vervolgens hult in een dikke, witte hotelhanddoek om zich tenslotte zuchtend van tevredenheid neer te vleien in het bleke meizonnetje. Inderdaad, de-stressing by perfume, het bestaat.

Over het algemeen hou ik trouwens helemaal niet van parfums waarop het molecuul Calone (verantwoordelijk voor het marine karakter) zijn stempel drukt. Maar tegen Week-End heb ik geen verweer.

En jij? Hou jij van parfums met een ‘marine’ of ‘waterachtig’ karakter? Of is je neus, net als de mijne, na L’eau d’Issey en haar klonen, Calone moe? Laat het mij en de lezers van deze blog weten door te reageren op dit artikel.

Frangipani van Ormonde Jayne, ‘The Look of Love’

‘Niet teveel nadenken, zeg maar gewoon of je het lekker vindt of niet’ zegt Linda Pilkington, parfumeur en grondlegger van Ormonde Jayne tegen me. Ik knik om aan te geven dat ik de opdracht begrijp.

Ze trekt een zwart gelakte lade open en pakt er een klein rood geglazuurd aardewerken flesje uit. Nieuwsgierig buig ik me iets naar voren. Ze haalt het dopje uit de fles, houdt het onder mijn neus en kijkt me aan. ‘Uhhu’, nee, niet zo. Ze doet de dop terug op het flesje, plaatst het terug in de lade en pakt het tweede flesje. ‘Hmmm, lekker’. Ze kijkt tevreden. Dit ritueel gaat zo 21 flesjes door. Ondertussen worden er door Linda kruisjes op een formulier gezet. Zo nu en dan verschijnt er een rimpel in haar voorhoofd.

‘Je vindt alle aroma’s lekker die in Ormonde Woman zitten, maar we kunnen ook de kant op van de florals en de florientals zoals Frangipani en Ta’if’, concludeert ze. Omdat ik deze dag wel zin heb in bloemen kies ik voor het laatste. Ze benevelt mijn linkeronderarm rijkelijk met Frangipani en de rechter met Ta’if. Nee, niet eerst op een geurstrook, maar gewoon bám, direct op mijn huid. Kennelijk is ze zeker van haar zaak.

Even bevind ik me in een wolk van citrus, witte bloemen en rozen. Frangipani meets Ta’if. Tropische bloemen tegenover exquise roos. Fris en fruitig tegenover spicy. Speels tegenover serieus. Ta’if, een gegarandeerde bestseller, wordt deze middag onverwacht verslagen door Frangipani. Ik ben verbaasd, want ik hou toch helemaal niet zo van fruity florals? Maar mijn neus zegt ‘niet zeuren, dit is hemels’. En gelijk heeft ze.

FRANGIPANI van Ormonde Jayne (2003)
♡ ☆ ♪♪ ∫∫ ♀ €€ ⎢floral⎢verkrijgbaar bij Lianne Tio Parfums in Rotterdam
Linda werkt graag met onalledaagse, schaarse of onbekende aroma’s. Het is haar handelsmerk geworden. In Frangipani draait alles om, hoe kan het ook anders, de Frangipani. Een bloem met een weelderig en exotisch aroma die in Mexico, Venezuela, Hawaii en Midden-Amerika groeit. De essentiële olie werkt als een aphrodisiac, zorgt voor een goed humeur en houdt angsten en lusteloosheid buiten de deur. Moeder natuur, dank voor uw eindeloze generositeit.

Het parfum opent lichtvoetig en opgewekt met een explosie van citrus, iets vochtigs en licht bloemigs. Na enkele minuten verschijnen aroma’s van perzik en bedwelmende witte bloemen ten tonele. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het parfum ronder, zachter en vrouwelijker. Ze eindigt als een perfect rijpe perzik omringd door de mooiste tropische bloemen ter wereld. Nooit voelt ze zwaar of log, ze blijft luchthartig en transparant. Zou je deze geur willen vangen in een schilderij, dan zou het kleurenpallet bestaan uit zachtroze, een toefje goudgeel, een zweem zachtgroen en roomwit. Aangebracht met een gentle hand.

Frangipani is misschien wel het ultieme huwelijksparfum. Maar zeker ook een parfum voor romantische zielen die meedeinen op de roerselen van het hart. Wezens die zich laten raken door een woord, een oogopslag, een passage in een boek, een filmscène. Of door Dusty Springfield’s The Look of Love…

En jij? Behoor jij tot het stille genootschap van romantische grenouilles? Die tot tranen kunnen worden geroerd door een geur of een parfum? En zo ja, welke? Ik kijk uit naar je verhaal.

 

Feminite du Bois revisited? Genie de Bois van Keiko Mecheri is niet wat het lijkt te zijn…

Sommige parfums sluiten een onvoorwaardelijk verbond met me. Zonder enig overleg of aankondiging vooraf. Kruipen onder mijn huid, slaan hun klauwen in mijn ziel en weigeren los te laten. Zeggen, dit is mijn thuis en verleiden me zachtmoedig tot overgave. Geuren die, zodra ze de weg via mijn neus naar mijn hart hebben gevonden, me in verwondering en bewondering tot stilstand brengen. Caught by surprise, door hun schoonheid, zeggingskracht en originaliteit.

Niet veel parfums zitten in deze league. Maar één maakt onmiskenbaar deel uit van dit exclusieve gezelschap. Feminite du Bois van Shiseido. Uitgebracht in 1992 onder regie van toenmalig creatief directeur Serge Lutens, in samenwerking met Pierre Bourbon en Christopher Sheldrake. Deze drie hemelbestormers gaven ceder, een van oudsher veel gebruikt aroma in mannenparfums, de hoofdrol in deze vrouwengeur. Het bracht een schokgolf teweeg in de parfumgemeenschap. Vanaf dat moment werd alles anders.

Helaas is Feminite du Bois al weer jaren geleden uit produktie genomen. Onbegrijpelijk maar waar. Alsof de Franse regering besluit de muziek van Debussy in de ban te doen, de Italianen hun wijngaarden met Sangiovese rooien en onze koningin de Gouden Koets bij het grofvuil zet.

Kennelijk zat het Serge Lutens ook niet lekker. In 2009 heeft hij onder zijn eigen label Feminite du Bois opnieuw uitgebracht. Maar jammergenoeg raakt deze heruitgave me niet zoals zijn oorspronkelijke schepping doet.

De verrassing was groot toen ik deze week Genie de Bois van Keiko Mecheri rook. Even meende ik me in het vroegere bosje van Serge te bevinden. De  spicy opening, het bloemige van de viooltjes. Mijn hart veerde op bij deze onverwachte ontmoeting met een oude liefde. Maar bij nadere inspectie blijken de verschillen groter dan de overeenkomsten.

FEMINITE DU BOIS van Shiseido (1992)
♡ ☆ ♪♪ ≀≀≀ ♀♂ ⎢woods ⎢Uit produktie
Opent zeer spicy en assertief met kardemom, kaneel en kruidnagel.  Op de achtergrond de warme kruidigheid van het cederhout. Knisperende structuur. Er ontstaat een uren durende dans, waar het kruidige openingsakkoord dan leidt, dan volgt.
Op zeker moment ondergaat het parfum een metamorfose. Puntige kruidigheid klapt om in een zijdezachte textuur met perzikachtige en bloemige (viooltjes) aroma’s. Er ontstaat rust en ontspanning in het parfum. Ben nu op het punt beland dat ik alleen nog maar met mijn hoofd kan schudden. Eindeloos lang, complex en intrigerend. Meesterlijk.

GENIE DE BOIS van Keiko Mecheri
☆ ♪♪ ≀≀ ♀♂ €€€⎢woods ⎢Verkrijgbaar bij Skins en keikomecheri.com
Heerlijke melange van specerijen met het accent op kardemom. Zweem van viooltjes. Klein zoetje rondt de opening af. Lichter en speelser dan FdB. Na een kwartier worden de eerste tekenen van een karakterverandering zichtbaar. Specerijen maken plaats voor groene sap- en theeachtige tonen. Doet FdB er ruim drie uur over om een andere gedaante aan te nemen, Genie de Bois heeft hier niet meer dan een klein uur voor nodig. Waar FdB verandert van Yang (spicy) naar Yin energie (fruitig en bloemig), maakt Genie de Bois een tegenovergestelde transformatie door. Van vriendelijk en speels naar streng en beheerst. Klasse, maar voor mij persoonlijk net niet van hetzelfde kaliber als FdB.

Aroma’s volgens Keiko Mecheri: viooltjes, blad van viooltjes, tonkaboon, benzoin en rozenhout

Meer weten over Serge Lutens en zijn Feminite du Bois? Bekijk dan dit schitterende interview met de meester.

Five drops of Nº 5…

Mai-o-mai. Wat een leuke en bijzondere reacties op het artikel ‘vintagestress’ van vorige week. Dank. Na een goede nachtrust (echt!) is er nu eindelijk een besluit. De pro’s en con’s zijn tegen het licht gehouden, ik heb gewikt en gewogen. En na met succes een paniekaanval te hebben afgeslagen, heb ik de knoop doorgehakt. Yés.

Tot een paar maanden geleden was Chanel Nº 5, vreemd genoeg een blank spot in mijn parfumuniversum. Ooit heb ik haar in mijn tienerjaren gedragen, maar Cristalle en Nº 19 spraken me meer aan. Sinds die tijd heb ik nooit meer naar haar omgekeken.

Het boek van Tilar Mazzeo The secret of Chanel Nº 5 maakte een einde aan deze onverschilligheid. Een met ontelbare feiten en anekdotes doorwrocht werk over de ontstaansgeschiedenis en het kolossale succes van Le Monstre. Haar boek leest als een thriller.

Wist je bijvoorbeeld dat:

De voornaam van Coco Gabrielle was? Op jeugdige leeftijd was ze een variété-artieste en werd door de theaterbezoekers liefkozend ‘Coco’ genoemd. Dat beviel haar.

Gabrielle na de dood van haar moeder in 1895 door haar vader naar het nonnenklooster Aubazine is gestuurd? Haar voorliefde voor eenvoudige en strenge vormen dateert uit die tijd.

Ernest Beaux, de parfumeur, tien parfums op verzoek van Coco Chanel creëerde en dat ze viel voor nummer 5? Toeval? Vijf was ook haar geluksgetal.

Chanel de parfumeur de opdracht gaf een uiterst kostbaar parfum te maken, zodat de concurrentie ontmoedigd zou worden om het te copiëren?

Beaux, bij de Russische parfum- en cosmeticagigant Rallet, Bouquet de Catherine creërde, als eerbetoon aan Russische keizerin Catherine de Grote? Het nagenoeg zeker is dat de latere Rallet Nº 1, ook door Beaux gemaakt, een copie hiervan was? En Chanel Nº 5 is gebaseerd op dezelfde receptuur?

Er twee verhalen de ronde doen over de achtergrond van het logo? Ofwel Chanel vond haar inspiratie in een medallion in Château Crémat, een bruidstaartachtige villa van een Amerikaanse vriendin in de heuvels van Nice. Maar het kan ook zijn dat ze het motief van de dubbele C’s zag in het haar bekende Château de Chaumont, ooit eigendom van Catharina de Medici, een parfumista…

Chanel gedurende de tweede W.O. goede betrekkingen onderhield met de Duitse bezetter in Parijs? Met politiek had ze niets, vertelde ze. Maar met macht en geld des te meer.

Marilyn Monroe, zonder daar ooit een dime voor te hebben ontvangen, de belangrijkste ambassadeur is geweest in het bestaan van het parfum? De verkoop explodeerde na haar inmiddels legendarische woorden:

Op de vraag “what do you wear in the morning?”, antwoordde ze
“A sweater and a skirt.”
“And in the afternoon?”
“Another sweater, another skirt.”
“What about the evening?”
“The same, but in silk.”
“And at night?”
“Five drops of Nº 5.”

Mijn besluit staat vast. Het flesje wordt geopend. En daarmee volg ik de nipte meerderheid van ‘voor’-stemmers (6-5). Wanneer? Tsja, zodra ik er klaar voor ben, over niet al te lange tijd en op een passend moment. Van de opening zal uitgebreid verslag worden gedaan op deze blog. En zoals beloofd, wordt een decant verloot onder de mensen die hebben gereageerd op de blogpost van 4 mei.

Tijd voor een heel andere vraag. Een intieme, maar goed, die moet ook gesteld kunnen worden op deze blog. Marilyn deed het. Ik doe het niet. Doe jij het? Jezelf parfumeren voor het slapen gaan? Of wordt nu alles anders met Brad Pitt als nieuw boegbeeld van La 5? Ja, je leest het goed. Brad Pitt wordt het nieuwe boegbeeld van Chanel Nº 5. Hè?!

Les Voiles Dépliées, een zomernovelle

Enrico Buccella, onafhankelijk parfumeur van Italiaanse komaf, verraste mij eerder met  zijn Cerchi nell’Acqua parfums. Ik keek dan ook uit naar een kennismaking met zijn nieuwste geesteskinderen die hij dit voorjaar uitbracht onder het Les Voiles Dépliées label. Vier bijzondere parfums die alleen hun verhaal vertellen aan oplettende luisteraars.

DES SALINS
❼ ♪♪ ≀≀ ♀ €€⎢soft floral⎢
Eerst: een boeketje Lelietjes van Dalen in een glazen vaas met vers water. Dan: tikje zepig en stuivend. Hint van dennen. De geur van zongedroogd wasgoed. Een moderne interpretatie van White Linen. Verrassend.

BAYADÈRE
⁇! ♪♪♪ ≀≀≀ ♀♂ €€⎢woods⎢
Pittig kruidig en groen. Puntig en strak geurprofiel. Heel veel kruidnagel, ietwat overheersend. Zweem van Ylang-Ylang. Ontwikkelt na verloop van tijd iets stuivends en een miniscuul zeepje. Eindeloos lang. Een krachtig en fascinerend parfum voor stoere en eigenzinnige types.

EAU SAHARIENNE
♡☆ ♪ ≀≀ ♀♂ €€⎢woody oriental⎢
Sex on the beach. Zand ruik ik niet in dit parfum, maar wel huid, zweet en andere lichaamsgeuren. Iets pikants en fris piept er tussendoor. Sterke toets van sandelhout. Draagt heel dicht op de huid. Eerste half uur verslavend lekker. Eindigt als een namiddagzonnetje, aangenaam warm. Een favoriet.

POTICHE
☆ ♪♪ ≀≀ ♀ €€⎢floral oriental⎢
Opent fris zurig met op de achtergrond een licht zoetje van vanille. Tere bloemetjes, zijdezachte poeder en iets romigs. Een kruidige toon houdt het parfum spannend en voorkomt dat het weeïg wordt. Eindigt zacht en teder als een wiegeliedje. Troostparfum.

De vier parfums lezen als een novelle. Een verhaal over het ochtendfrisse meisje Des Salins dat op een zonnig Italiaans strand de stoere en sexy Bayadère ontmoet. Eén blik op het tweetal en het is onmiddellijk duidelijk: dit wordt een broeierige middag. Negen maanden later wordt een wonderschoon kindje geboren dat de naam Potiche draagt. Of ze lang en gelukkig leven, daar doet de parfummeesterverteller Buccella geen uitspraak over. We zullen geduld moeten hebben tot het verschijnen van zijn vijfde parfum. Ik kijk er naar uit.

Allen verkrijgbaar bij Aafke’s, ook in een samplekitje met alle vier de parfums.