BreinReizen

Als in één en dezelfde week èn een journalist in de sectie Wetenschap èn twee columnisten van aanzien over geur schrijven in de Volkskrant, dan weet je: er is iets aan de hand.

‘Texelgeur,’ schrijft Nico Dijkshoorn, ‘voor mij was dat een mengsel van mijn vaders aftershave, de zweterige belegde broodjes onderweg van mijn moeder, de natte stenen op de dijk, het bos met dat ene bankje, de veemarkt, de geur van het gehuurde huisje, een andere toiletverfrisser dan thuis, mijn ruikende oksels en vooruit dan maar, een schaap’.

De levendige vakantieherinneringen aan zijn jeugd worden in een zucht tevoorschijn getoverd door de geur van Rode Ribis. Grasduinen op internet levert uiteenlopende beschrijvingen op van het olfactorische landschap van deze sierbes. De ene bron noemt hars, een andere kattenpis. Wat het ook is, de geur opent allerlei luikjes in de grijze bovenkamer van de schrijver tot aan ‘een andere toiletverfrisser dan thuis’ toe. Een stroom van beelden, associaties en sferen wellen op door de kruidige adem van deze struik. Zonder enige hapering, ongeorganiseerd, zonder logica of controle. Klik klik klik klik klik klik. De oogst herinneringen is rijk en overdadig.

Hoe dit fenomeen precies werkt is niet duidelijk, maar iedereen kent het. Althans een ieder die gezegend is met een werkend reukorgaan.

Sinds enige tijd wordt geur door de commercie omarmd als de nieuwe verleider en trakteert de winkelier de consument tijdens het winkelen rijkelijk op de geur van chocolade, koffie en versgebakken brood, want scent sells. Aangemoedigd door de resultaten slaan inmiddels ook politieburo’s en overheidsinstellingen aan het begeuren. Nachtmerrie-achtige visioenen van naar groene thee ruikende corridors, met marshmallow begeurde liften en gember uitwasemende schoenenzaken trekken aan me voorbij. Alsof een geurcondoom strak over de echte wereld wordt getrokken.

Zou het klassieke reisburo (vale vloerbedekking, crèmekleurige computer en posters met palmbomen en lachende families aan de muur), nou nog echt hebben bestaan als ze haar bezoeker had gefêteerd op een melange van zee, Piz Bruin en Mojito?

Nu carnaval mijn stad overneemt, droom ik van verre oorden. Over een land waar de magie boven de rode stoffige aarde hangt en kangoeroes de schrik van elke wijnboer zijn. Waar de namiddagzon de eucalyptusbomen haar welriekende geest ontlokt en de geur van versgemalen koffie altijd wel ergens door de straten zweeft. En waar ‘s ochtends mij de schaterlach van de kookaburra wekt. Eén pufje Shanti Shanti en ik ben er. Plof. In a split second. Dank je brein, dank je geur.

♡ ★★★★☆ SHANTI SHANTI van Miller et Bertaux
♪♪ ∫∫ ♀ €€ ⎢floral⎢2008
Bleekroze rozen met flonkerend ochtenddauw in een bedje van zacht geurende aarde. Klein zeepje als toegift na. Knisperende textuur, prikt net niet. Eens mee in mijn koffer naar Australië en sindsdien mijn olfactorische ticket naar deze zinsbegoochelende bestemming. Hunkerparfum.

GeurGriezelen

Pestdamp en bloesemgeur, een geschiedenis van de reuk. Deze week sloot ik het boek, nadat het jarenlang uit mijn gezichtsveld was geweest, opnieuw in mijn armen. Hoe het uit mijn collectie verdween is niet helemaal duidelijk, maar tussen de aanschaf in 1986 en nu ben ik dertien maal verhuisd dus het laat zich raden bij welke gelegenheid het er tussenuit is geglipt.

Gelukkig is er Marktplaats, voor al uw verloren zaken, en keerde dit verbazingwekkende boek per post vanuit Almelo bij me terug.

‘Kijk eens Neus wat ik voor je gevonden heb!’

Als je nu denkt dat ze er onmiddellijk omstandig en gulzig aan begint te snuffelen dan heb je het mis. Want weet jij wat je allemaal kunt tegenkomen bij een duik in de geurwereld van een doorleefd boek? Nee? Nou Neus wel.

Dit boek, met magentakleurige omslag en de kopergravure De Parfumeur van Gerrit Valck op de voorkant, ruikt bijvoorbeeld naar

propvolle boekenkast
in een goed gestookte kamer
bewoond door iemand van middelbare leeftijd
die vroeger zo nu en dan een sigaret opstak
(maar alweer jaren met deze vieze gewoonte is gestopt)
van het mannelijke geslacht.

De kromgetrokken rug met leesvouwen verraadt dat het boek de lezer tot het laatst toe heeft weten te boeien, wat respect verdient, want naast de smeuïge anekdotes is het fascinerende maar tevens gortdroge kost.

Omdat het maandagochtend is, de herfst zich van haar mooiste kant laat zien, mijn zoekgeraakte stokoude buurkater weer terecht is en ik goede zin heb, laat ik de gort voor wat het is en trakteer je op een doorkijkje in de achttiende-eeuwse geurwereld van de Fransen.

Wasknijper bij de hand?

‘In de tuinen van het Palais-Royal weet men ‘s zomers niet waar men zich te rusten moet zetten om niet de geur van stinkende urine te ademen. De kades prikkelen de reukzin tot misselijkheid toe; uitwerpselen liggen overal verspreid, in de lanen, aan de voet van stoeppalen en in de huurrijtuigen.’ Aldus de geurige verslaglegging van de zeden en gewoonte van de Parijse burgers in Tableau de Paris door schrijver en politicus Jean-Louis Mercier. De stank moet weerzinwekkend zijn geweest.

En ook het Franse hof was verstoken van toiletten en ging gebukt onder intens riekende dampen. ‘Het park, de tuinen en het kasteel zelf doen je maag omdraaien met hun kwalijke geuren. De verbindingsgangen, de binnenplaatsen, de vleugels en de gangen liggen vol urine en faecaliën. De veestapel schijt in de grote galerij; de stank houdt ook voor de deur van de slaapkamer van de koning geen halt’.

Geen wonder dat de hovelingen zich overdadig besprenkelden met zware parfums die bol stonden van galbanum, opoponax, musk en civet. Pure overlevingsstrategie.

Sinds het boek weer in mijn leven is, trakteer ik mezelf op een dagelijkse portie geurgriezelen, spoel met hernieuwd plezier het toilet door en troost me met iets dat ruikt naar rozengeur en maneschijn.

 

★★★★☆ ROSES MUSK van MONTALE
♪♪ ∫∫ ♀ €€⎢floral⎢verkrijgbaar bij Parfumaria
Zeer schone en fruitige roos. Of meer: de illusie van roos. Want als hier ook maar één levende bloem aan te pas is gekomen, vreet ik een beer op. Natuurlijk alleen als ie geroosterd is en met mes en vork. Over geroosterd vlees gesproken: deze airy, lichtvoetige, meisjesachtige, vriendelijke en opgewekte geur heeft onmiskenbaar iets donkers, iets rokerigs en iets dierlijks. Met die typische Montale handtekening, dat geurkenmerk dat ik associeer met Aoud. Maar ook hier zeg ik: de illusie van Aoud. Want sinds ik in New York één mililiter van het echte spul heb aangeschaft, maakt niemand me meer iets wijs.

Glasheldere compositie, verrukkelijk in zijn eenvoud. Voor meisjes, jong en oud, met een bite. En voor mensen die lijden onder riekende dampen.

Trouwe lezers hebben het vast opgemerkt: de laatste tijd is het wat stiller op mijn blog. Vakantie, werkdruk en ook schrijftwijfel zorgden voor een schrale oogst. De vakantie is achter de rug, de schrijftwijfel is gelukkig verdampt en het plezier terug.Tot gauw!

Jardins de Bagatelle, de magische jaren tachtig

Nieuwsgierig duw ik de witgelakte houten deur van het winkeltje open. Een klein bronzen belletje kondigt mijn komst aan. Achterin de ruimte hoor ik een stoel kraken, gevolgd door het geluid van voeten die op luchtkussentjes mijn kant opdrijven.

Zodra ik de deur achter me sluit, waan ik me op een andere planeet. De hectiek van een van de drukste winkelpleinen in mijn geboortestad heeft het nakijken in dit serene universum. Alles is hier wit, de vloeren, de wanden, de tafel met de kassa, de etalage. En in die witte ruimte zweven kleurige vlakken van mohair, alpaca, de fijnste angora en scheerwol uit Nieuw-Zeeland.

Wat tot dan toe onderdeel was van een nederig bestaan, het breien van sokken, truien, sjaals en mutsjes, behoort hier tot de wereld van luxe en Parijse chic. De namen Lanvin, Balenciaga en Jaeger dansen voor mijn ogen.

Een rijzige vrouw met een excentrieke uitstraling begroet me met een zachte en beschaafde stem. Haar bloedrode lippen zijn een baken in haar bleke gezicht en haar lichtgrijze ogen kijken me vriendelijk aan. Haar subtiele bloemenparfum kan haar weeïge lichaamsgeur niet helemaal camoufleren.

Om haar vormloze lichaam is een gewaad met de kleur van rauw aardappelvlees gedrapeerd. Haar teennagels zijn gelakt in dezelfde sjieke bloedrode kleur als haar lippen. Het enige wat detoneert in deze tempel van luxe en goede smaak zijn haar gezondheidssandalen. Het motto ‘Wie mooi wil zijn moet pijn lijden’ lapt ze aan haar laars. Gelijk heeft ze.

‘Kan ik je helpen?’, hoor ik haar met een iets geaffecteerde tongval vragen. Zeker.

Na een uur sta ik opgetogen met 9 bollen zijdezachte lichtroze, hardroze, frambozenrode en dieppaarse wol, verpakt in wit vloeipapier, weer buiten.

Een paar maanden en verschillende zelfontworpen en gebreide truien later vraagt ze me haar zaterdaghulp te worden. Ze kan me geen groter plezier doen.

Dit alles speelde zich 30 jaar geleden op het Koningsplein in Nijmegen af. Een ex-verpleegkundige die het zat was pispotten te legen en drains aan te leggen, koos overtuigd voor schoonheid, zachtheid en luxe en begon met haar 76-jarige moeder een winkel in wufte garens.

Helaas, het zaakje bestaat al jaren niet meer. Maar de herinnering aan die bijzondere tijd is springlevend. Dankzij Jardins de Bagatelle, het parfum dat ik kocht van mijn op zaterdag verdiende centjes.

★★★★☆ JARDINS DE BAGATELLE (1983, vintage Eau de Toilette) van Guerlain
♪♪ ∫∫∫ ♀ € ⎢floral⎢verkrijgbaar bij de gespecialiseerde parfumerie
Was dat wandelingetje in het begin van de tachtiger jaren van Jean-Paul Guerlain, de parfumeur, door de Jardins de Bagatelle in Parijs nou wel zo idyllisch? Oké, het parfum staat bol van de bloemen, iets wat we graag met romantiek associëren, maar het opent scherp als een zojuist geslepen mes. Het zuur en het metaal is op zijn zachts gezegd assertief aanwezig in de eerste paar minuten. Niet bepaald voor de faint hearted.

Eerst het mes, dan de bloemen. Guerlain heeft met zijn snoeimes een immens boeket bij elkaar gesneden. Tijdens zijn wandeling door de tuinen is geen bloem veilig voor zijn vaardige handen. Rozen, jasmijn, magnolia, gardenia, tuberoos, viooltjes, lelietjes van dalen. Een imposant geheel, kunstig bij elkaar gestoken en strak bijeen gebonden met een metalen draad.

De strenge kern van het parfum doet denken aan het strakke lijnenspel van buxushagen en wandelpaden in de tuinen van Bagatelle. Het toomt de bloemenweelde in, geeft vorm en bakent af. Ook het knisperende grind onder je voeten vind ik in het parfum terug.

Na ruim zes uur wordt het parfum zachter en iets ronder. Aardse tonen komen boven en de tuberoos maakt zich los uit de bloemenzee.

De compositie is groots, maar niet speels. Er mag gelachten worden in de tuin, maar niet te hard. Honden zijn niet toegestaan. En kinderen het liefst aangelijnd. Want Jean-Paul neemt zijn taak uiterst serieus.

Een geur brengt me regelrecht terug in de tijd. Het geeft toegang tot beelden, gevoelens en zintuiglijke ervaringen die in een hoekje van mijn geest zijn opgeborgen. Niet vreemd als je weet dat het geurgeheugen onderdeel is van het limbische systeem, het oudste deel van de hersenen waar ook emoties en andere herinneringen opgeslagen worden. Welk parfum laat jou in de tijd reizen?

Joy, ‘double it Henri, double it’

Een jaar na de beurscrash van 1929 introduceerde mode-ontwerper Jean Patou het naar zijn zeggen duurste parfum ter wereld. Joy werd gecreëerd als relatiegeschenk voor zijn veelal Amerikaanse clientèle die dol was op zijn grensverleggende sportieve ontwerpen. Het heeft Patou geen windeieren gelegd.

Die Patou was trouwens een fenomeen. Na zelf de loopgraven van de eerste wereldoorlog te hebben overleefd, begaf hij zich de rest van zijn leven in de wereld van de glitter en glamour en werd een van de bekendste societyfiguren van zijn tijd. Het verhaal gaat dat hij tijdens zijn vakantie in Biaritz twee Hispano Suiza’s tot zijn beschikking had: een witte met een donkere chauffeur voor zonnig weer en een donkere met een blanke chauffeur voor regenachtig weer. Dat is nog eens wat anders dan een Chiwawa als accessoire.

Wat maakte Joy nu zo duur? Was het enkel een briljante quote van de bedenker Elsa Maxwell, of stond het parfum inderdaad bol van de extreem kostbare ingrediënten?

Toen Patou vijfentachtig jaar geleden naar Grasse toog om zijn parfumdroom te laten verwezenlijken door Henri Alméras, liet hij er geen onduidelijkheid over bestaan. Het moest een subliem parfum zijn en pure luxe uitstralen. Toen Alméras hem het geursample voorlegde van de baby Joy gaf hij hem de opdracht de concentratie van het parfum te verdubbelen. ‘Double it Henri, double it’. ‘Maar monsieur, dat maakt het parfum onbetaalbaar…’. En daarmee gaf Alméras de aanzet tot één van de meest succesvolle slogans in de parfumwereld.

We zullen nooit met zekerheid weten of Patou de waarheid spak, maar de cijfers zijn indrukwekkend: 30 ml. pure parfum is goed voor 10.600 jasmijnbloemetjes en 28 dozijn rozen (deels Rose de Mai uit Grasse en deels Rosa Damascena uit Bulgarije). Gezien het feit dat het pure parfum al sinds enige tijd niet meer geproduceerd wordt, lijkt dit met terugwerkende kracht het verhaal van Patou te bevestigen. Zou je dit exquise parfum toch nog willen ruiken dan zit er niets anders op dan je geluk te beproeven op Ebay. Wat nog wel verkrijgbaar is zijn de Eau de Toilette en de Eau de Parfum, elk met een iets ander karakter.

★★★★☆ JOY Edt (1983) door Jean Kerléo voor Jean Patou
♪♪♪ ∫∫ ♀ €€⎢floral ⎢verkrijgbaar via internet en bij Robert Nederveen
Na alle geuren met kamfer en oud die de afgelopen weken enigszins mijn verkouden neus konden plezieren, bespeur ik deze week een dringende behoefte aan een intens bloemenparfum. Een blik in mijn doos bloemige parfums, doet me zonder enige terughoudendheid naar een klein vintage flesje van de Eau de Toilette versie van Joy grijpen.

Zeer krachtig bloemenbouquet van jasmijn en rozen. Klein zeepje op de achtergrond, iets poederigs en een pietsie groen. De geur straalt krachtig naar buiten uit, laat zichzelf zien, toont geen enkele reserve. Intens, maar niet log, verdicht of bedwelmend. Het duet van jasmijn en roos duurt uren, dan speelt jasmijn de eerste viool, dan weer de roos.

Joy doet denken aan de ingetogen chique sfeer die rond een grand old lady met ‘oud geld’ hangt. Het parfum is ultra-feminine met een zeer klassieke signatuur. Ik kan het bijzonder waarderen, maar vandaag de dag als parfumstijl waarschijnlijk net zo onhip als een rode Bordeaux.

Soms heb ik zin om me onder te dompelen in een bloemensymphony, en zo’n klassiek kunstwerkje als Joy is een geursensatie die ik iedere parfumliefhebber toewens. Hou jij van deze parfumstijl? En wat zijn jouw favoriete bloemenklassiekers? Vertel!

DOORGESNUFFELD: de najaarsparfums 2012 van Chanel, Guerlain en Hermès

Dit najaar hebben alle grote parfumhuizen een nieuw parfum gelanceerd. Eerder besprak ik al La Vie est Belle van Lancôme op deze blog. Vandaag de welriekende geesteskinderen van Chanel, Guerlain en Hermès.

★★★+☆☆ COCO NOIR (2012) van Chanel door Polge & Sheldrake
♪♪♪ ∫∫∫ ♀ €€ ⎢woody oriental ⎢verkrijgbaar bij de bekende ketens
Hoewel de mensen van Chanel me willen doen geloven dat Coco Noir dichter bij Coco zit dan bij Coco Mademoiselle, is de flanker Coco Noir in mijn optiek een volle zus van Coco Mademoiselle. Waar Coco Mademoiselle lichtvoetig huppelend en fruitig door het leven gaat is Coco Noir het intense en sensuele oudere familielid. En hoera, geen spoor van suiker. Alleen daarvoor verdient Jacques Polge al een standbeeld. Maar met de explosie van fruit, bloemen, iets kruidigs en een stevige dot patchouli toch te voorspelbaar om 4 sterren te verdienen. Ik maak het af op drie met een vette plus. Kan iemand mij trouwens de pointe van het onderschrift van de advertentie ‘Through black…light revealed‘ uitleggen?

★★★☆☆ LA PETITE ROBE NOIRE (2012) van Guerlain door Wasser
♪♪ ∫∫ ♀ €€ ⎢fruity gourmand⎢verkrijgbaar bij de bekende ketens
Bazooka bubblegum gedrenkt in frambozenlimonade. Transformeert na vijf minuten in een lieftallig en keurig opgevoed blank tienermeisje voorzien van bambi-ogen. Pretty. Bedeesd. Met de lancering van La Petite Robe Noire lijkt luxe goederen gigant LVMH, de eigenaar van Guerlain, definitief de koers van dit parfumhuis te bepalen. Ik hou mijn hart vast. Is dit de geurige kroniek van een aangekondigde dood? Of juist de voorbode van de wederopstanding van dit in winterslaap verkerende huis? De toekomst zal het leren.

★★★☆☆ L’AMBRE DES MERVEILLES (2012) van Hermès door Ellena
♪♪ ∫∫∫ ♀ € ⎢oriental ⎢verkrijgbaar bij de bekende ketens
Misschien ben ik dit najaar wel het meest teleurgesteld in Hermès. Tot voor kort leek dit parfumhuis een prettig contracyclische koers te varen. Maar ook Ellena lijkt van zijn werkgever de opdracht te hebben gekregen om de Coca-Cola generatie te plezieren. Dat is gelukt. Geeuw.

Nieuwsgierig naar de mening van mijn hubbie duw ik hem de geurstroken onder zijn neus. Zijn gezicht spreekt boekdelen. Met ongelovige ogen, een opgetrokken neus en een diepe frons tussen de wenkbrauwen kijkt hij me aan.
‘Wat is dit allemaal?‘.
‘De nieuwe najaarsparfums van de grote huizen’.
‘Mijn got, wat niksig allemaal.’

Een helder oordeel, kan ik iets anders verwachten van een verwende blaag die Chergui en Vetiver Oriental van Lutens, Dior Homme en Cuirs van Carner op zijn wastafel heeft staan?

Helaas verleidt geen van deze parfums me tot het trekken van mijn bankpas. Jammer. Ik ben benieuwd of een nieuwe lancering in het mainstream segment jou dit jaar tot een aankoop heeft bewogen. Vertel!

Een tuberoos voor Valery

De wegen van mijn neus zijn ondoorgrondelijk. Het ene moment heeft ze zin in iets lieflijks en bloemigs, het andere moment wil ze iets fris kruidigs met een warme basis. Dan weer hunkert ze naar een poederige iris met een bite of smacht ze naar stoffige patchoulies.

Ik ben opgehouden haar te willen begrijpen en geef mezelf elke dag weer gewillig over aan haar grillen en grollen. ‘Oh, je hebt zin in oranjebloesem vandaag? Zeg het maar, Orange Star of Fleur d’Oranger?’ ‘Een groene chypre? Heb ik voor je. Wil je vintage Miss Dior of Corps et Ames?’.

Zelden trek ik mijn wenkbrauwen op als ze ‘s ochtends begint te orakelen. Ik ben inmiddels wel wat gewend. Tot een paar dagen geleden. Ze slaat een pad in dat ik dit jaar nog niet eerder met haar heb bewandeld. Hoor ik daar tuberoos? Dat woest grommende bloemenmonster dat uitnodigend naar de afgrond wijst?

Maar nog wonderlijker, haar boodschap is elke dag dezelfde. Wat er op neerkomt dat ik nu al vijf dagen een en hetzelfde parfum draag. Vijf dagen. Dat is in jaren niet voor gekomen. En nog vreemder, ook vandaag brengt haar keuze me opnieuw in vervoering.

Feilloos vond mijn hand afgelopen maandag het eenvoudige, vierkante glazen flesje met zwarte dop in de overvolle doos met bloemenparfums. Haar familieleden Carnal Flower, Tubéreuse Criminelle, Hanbury, Nuit de Tubereuse en oermoeder Fracas wendden teleurgesteld hun hoofd af als blijkt dat zij niet uitverkoren zijn. Daar. Tubéreuse Mona di Orio. Hebbes.

♡ ★★★★☆ Les Nombre d’Or TUBÉREUSE van Mona di Orio
♪♪ ∫∫ ♀♂ €€⎢floral ⎢Verkrijgbaar bij ParfuMaria en Skins
Tuberoos. Een lieflijk wit bloemetje dat in menig trouwboeket wordt verwerkt. En hoewel het woord roos erin zit, heeft het niets met rozen te maken. Tuberoos is een klein bolgewas met een onmiskenbare geur. Weelderig, bedwelmend, sensueel, soms zelfs misselijkmakend weeïg, tikje kruidig, pietsje rubber, beetje zwavel en soms ook wat kamfer. Niet bepaald een onschuldig fris blijmakend bloemetje dus. Eerder de ongekroonde dramaqueen in parfumland. Een wild, ongepolijst en verontrustend aroma dat je in extase brengt of tot waanzin drijft. Of beiden. En dat in een trouwboeket.

Geen van bovenstaande omschrijvingen is van toepassing op Tubéreuse van Mona di Orio. Althans niet op het eerste gezicht.

Mona di Orio’s Tubéreuse is een oefening in lichtvoetigheid. Een teder gedicht, een ragfijne compositie waarin het volledige plantje in haar natuurlijke schoonheid wordt bezongen. Opent fris, met iets scherps en iets groens. Ook ontwaar ik die eerste minuten iets vegetaals, een sappig knolachtig aroma. Vervolgens presenteert de tuberoos zich, slank, ingetogen en terughoudend, gevolgd door een typische kruidigheid die in de verte doet denken aan anjer. Vleugje amandelmelk en iets stuivends. Na verloop van tijd wordt het parfum romiger, zachter en warmer en het geurprofiel breder.

In tegenstelling tot alle andere tuberoosgeuren die ik ken, blijft Tubéreuse dicht bij je. Nooit waaiert ze uit, nooit heeft ze de behoefte zich op de voorgrond te plaatsen. Ook na vijf dagen blijf ik hunkeren. Als dat geen echte liefde is?

Deze tuberoos spreekt zich niet uit voor een van beide seksen. Maar oh, wat zou ik haar graag ruiken op een man. En op één man in het bijzonder. De Russische dirigent Valery Gergiev, een muzikale oerkracht. Kijk en luister eens naar zijn uitvoering van de vijfde symphony van Tchaikovsky, dit jaar door hem uitgevoerd met het Mariinsky Orchestra. Wauw.

De website van Mona di Orio noemt zelf: roze peperbessen, bergamot, tuberoos absolu, benzoin, cashmeran en heliotrope.

En hou jij van het aroma van tuberoos? Kies je voor de zoete, weeïge en ultra-intense expressie van Fracas of val je eerder voor het fruitige powerhouse Poison? Hou je van die hint van rubber of zwavel of juist niet?  Of ga je voor complexiteit en tegenstellingen zoals  in Carnal Flower of Tubéreuse Criminelle? Maar misschien wend jij wel je hoofd af als tuberoos in het spel is. Ik ben benieuwd naar jouw smaak.

 

Ik ga op reis en neem mee…

Teenslippers. Check. Tandenborstel. Check. Mascara en lipgloss. Check check. Jurkje blote rug. Check. Bolerootje. Check. Hakken. Hakken? t’ Is er snikheet. Ga je die arme voeten daarin persen? Oké, oké, het oog wil ook wat. Check. Plastic om mee te betalen. Check. Lavendelolie. Check. Bonita Avenue. Check. Schriftje. Check. Mobieltje. Check. Parfum. Uhhh. Uhm. Hmm.

‘Nee Tee, dat gaat echt niet.’
‘Wat gaat niet?’, vraag ik onnozel.
‘We gaan geen flessen meeslepen.’
‘Hè, hoezo niet?’, hou ik me van de domme.
‘Teveel gesjouw en ze nemen te veel ruimte in.’
‘Ik heb geen probleem met sjouwen en er is voldoende plek in de auto’, antwoord ik kregelig.
‘Maar het is er veel te warm voor die gevoelige watertjes.’

Ai, dat snijdt hout. Warmte is heel slecht voor parfum. Mijn linker hersenhelft heeft weer eens gelijk. Ergerlijk. Ik haal de flessen uit mijn reistas en stal ze voor me uit op tafel. Een mooi gezicht.

Eau Parfumée au thé vert van Bvlgari, voor op die echt hete dagen. Het zullen er best wat zijn. Geen twijfel mogelijk, moet mee.

Frangipani van Ormonde Jayne, zalig voor ’s avonds op een terrasje. De ultieme after sun. Check.

Boisé Fruité van Montale, echt iets voor als we van de Gran Paradiso naar de Langhe rijden. En natuurlijk zijn Roses Musk, altijd goed.

Een oude Vent Vert van Balmain, groen floraal en opwekkend. Peinzend houd ik haar in mijn hand. Zou wel eens van pas kunnen komen voor dat dagje Turijn. Dan kan Bel Respiro van Chanel thuisblijven. Dat scheelt weer.

Maharani Intense van Nicolai. Die moet sowieso mee, die kan ik echt niet missen.

Jabu van Mona di Orio. Stel het wordt koud daar in de bergen, dan komt deze poederige, warme oranjebloesem goed van pas. Oh, en het kan natuurlijk ook een dag regenen. Goddank is er Beige van Chanel, die helpt me er wel doorheen.

Ik haal de glazen buisjes, spraytjes en trechtertjes te voorschijn en pak de fles Bvlgary. Een, twee, drie, twintig pufjes in een buisje. Het begint onmiddellijk heerlijk fris te ruiken in mijn werkkamer.

Een half uur later staan 7 spraytjes voor me op tafel en de mini Vent Vert. Daar moet ik die dagen toch wel mee doorkomen? Even bekruipt me de twijfel en kijk ik nog eens rond op mijn geurkamer. De doos met citrusgeuren lonkt naar me en ik trek haar uit de kast. Het proefje van Bigarade Concentree ligt voor het grijpen. Check. En deze moet ook mee. De héle fles. Zo, nu ben ik er klaar voor.

Het had wat voeten in aarde, maar de klus is geklaard. En welke parfums mogen met jou mee op reis? Ik ben benieuwd naar jouw selectie.

Beige van Chanel, een misnomer?

Beige. De naam van een kleur met een onopvallend karakter. Iets wat tussen crème en lichtbruin in zit. Een kleur die doet denken aan zand en koffie verkeerd. Maar ook aan een klassieke deux pieces waar elegante benen in ragfijne kousen bevallig onderuit steken. Saai? Kwestie van smaak.

Beige. Het woord resoneert even in mijn mond en ik proef het aandachtig. Beige. Vooral de tweede lettergreep is aantrekkelijk. Sju. Een ultrakorte ‘u’ voorkomt dat het woord over mijn lippen de buitenwereld in tuimelt. Sju. Een zacht en zinnelijk akkoord. Beisju.

Ik keer terug naar de eerste lettergreep. Vier, vijf keer spreek ik haar hardop uit. Bei, bei, bei, bei. Als ik wat meer lucht uitblaas en mijn lippen iets naar binnen trek komt er een geit voorbij. Da’s niet te bedoeling. Maar zodra ik mijn wangen ontspan en mijn mondholte ruimer maak, ontstaat de klank die ik zoek. Bèh. De klinkers laten zich dan van hun mooiste kant zien. Bèhsju. En opeens heeft het woord iets sjieks. Zelfs iets sjieks sensueels. Wie had dat gedacht van beige.

Beige is ook de naam van een parfum uit de Les Exclusifs-serie van Chanel. Gecreëerd in 2008 door Jacques Polges, sinds 1978 de huisneus van Chanel. Een man met een indrukwekkende staat van dienst. Coco, Coco Mademoiselle, Allure, Egoïste, ze komen allemaal van zijn hand.

Eerlijk is eerlijk, toen ik vorig jaar de Chanel boutique op de P.C. Hooftstraat bezocht om met de exclusieve topgeuren kennis te maken, was Beige niet het eerste waar ik naar greep. Want ja, beige. Onopvallend dus. Is toch zoiets als het grijs van de haute couture. Maar goddank had de verkoopster een royale bui en gaf me een proefje mee. The rest is history, want sinds enkele maanden maakt Beige onderdeel uit van mijn verzameling.

★★★★☆ BEIGE van Chanel (2008), Les Exclusifs-serie
♪♪ ∫∫ ♀ €€ ⎢floral⎢Enkel verkrijgbaar bij de Chanel boutiques
Het ideale parfum voor op kantoor. Maar ook heel passend voor een bezoek aan een restaurant of filmzaal. En ja, een prettige compagnon voor een regenachtige dag of voor een dag die weinig opwinding verdraagt. Beige zal niet snel ontrieven. Beige schikt zich.

Een allemansvriend zeg je? Mwah. Dat betwijfel ik, maar wel een geur die zich voegt naar elk moment. Beige heeft geen enkele behoefte om op de voorgrond te treden. Ze respecteert de vrouw die haar draagt, ondersteunt en geeft ruimte. Blijft heel dicht op de huid en is discreet.

Beige is als een boeket crèmekleurige en gele bloemen waarin fresia’s en frangipani domineren. Likje honing en een scheutje amandelmelk. Ze heeft een romige structuur met een heel klein poedertje en een ingetogen sensualiteit. Is zeker niet wulps, weelderig of uitbundig. Na uren wordt het toetje geserveerd dat doet denken aan een goudkleurige boterbabbelaar. Maar zo verfijnd dat je even meent met een fata morgana te maken te hebben.

Op de fora van internet duikt zo hier en daar op dat de naam Beige een misnomer is. Mijn mening is dat hij juist perfect is gekozen. Maar dan wel uitgesproken als Bèhsju.

In hoeverre laat jij je leiden door de naam van een parfum? En ben je wel eens op het verkeerde been gezet? Laat het mij en de lezers van deze blog weten en vertel je verhaal.

Vaderdag: op zoek naar viriel parfumgeluk

Iedereen die me een beetje kent weet van mijn kruistocht tegen olfactorische alledaagsheid en slaapverwekkende middelmaat. Nu vaderdag weer voor de deur staat is dit een ideaal moment om mijn strijd wat te intensiveren. Tijd voor een marsroute dus.

  • Inspecteer het planchet boven de wastafel en verwijder met één soepele beweging alle flesjes met de toevoeging ‘blue’, ‘aqua’, sport’ en ‘light’. Luister niet naar het stemmetje ‘oh wat zonde’ in je hoofd.
  • Controleer zijn kledingla en het dashboardkastje op verweesde flessen. Deze zijn al lang toe aan een andere bestemming.
  • Geef al je trofeeën een dikke kus en breng ze naar de kringloopwinkel, of nee, liever naar de glasbak.

Gefeliciteerd. Dat was een moedige actie. Op naar de parfumerie.

  • Negeer de aanbiedingen in de winkel. Je bepaalt zelf wel waar je man naar ruikt.
  • Negeer ook de combinatiepakketten met showergel of, nog erger, aftershave. Enkel bedacht door marketeers om van hun onverkoopbare voorraden af te komen.
  • Als de verkoopster aan je vraagt waar hij van houdt, vermijdt dan de woorden ‘fris’, ‘sportief’ en ‘mannelijk’. De kans is anders groot dat er iets onder je neus wordt gehouden dat aan veredelde toiletreiniger doet denken.
  • Projecteer het beeld van je liefje in de manshoge billboards met geboetseerde koffiebruine torso’s, sixpack en hongerige blik. Is dit echt iets voor hem denk je?

Hoera! We zijn nu echt meters aan het maken.

Euh, en nu? Hoe deze anarchistische acties om te zetten in viriel parfumgeluk? Niet eenvoudig omdat het aanbod ook na al dit gestreep nog steeds overweldigend is. Geen paniek. Neem de tijd, vertrouw op je neus en alles komt goed.

Mijn lijstje? Goed dan, omdat je het vraagt. Hier een greep uit mijn zomerfavorieten. Voor al onze leuke, mooie, lieve, interessante, spannende en aantrekkelijke mannen, vader of geen vader. Omdat ze het waard zijn…

EAU SAUVAGE van Dior / Citrus / Bij Douglas ed.

Klassieker. Citrusbom. Ultra fris en opwekkend. Maakt alert en actief. Het alternatief voor ‘sport’ en ‘light’. Vermoedelijk de brandstof waar Jack Bauer 24 uur op loopt.

 

GREY FLANNEL van Geoffrey Beene / Green / Via internet

Messcherp en assertief. Oorspronkelijk en origineel. Witty. Puntige groene karakters met viooltjes. Onwaarschijnlijk lekker. Uitermatie geschikt voor Mad Man Don Draper.

 

POUR UN HOMME van Caron / Floral / Bij Annindriya

Stijlvol en verfijnd. Boordenvol lavendel op een romig bedje van vanille. In zijn eenvoud magistraal. Een basisgeur voor de geurgarderobe van elke man. Iets voor Colin Firth als King George VI in de King’s Speech.

 

APOM POUR HOMME / Woody Oriental / Bij Annindriya en Skins

Citrus, ceder en oranjebloesem. Iets poederigs. Warme basis. Intrigerend geurprofiel. Een geur die je doet stilstaan en je hoofd doet omdraaien. Zou ik ook doen voor Nate Fisher van Six Feet Under, dus een goede combi.

 

L’EAU FROIDE van Serge Lutens / Woods / Bij Celeste o.a.

Eerder op deze blog besproken. Een parfum die de gemoederen tot bedaren brengt. Komt misdaadbestrijder Cedric Daniels in The Wire goed van pas. Ook iets voor Arjen Robben bij het nemen van penalties.

 

DIOR HOMME van Dior / Woods / Bij Douglas ed.

Iriswortel op zijn best. Comfortabel, smooth en handwarm. Onalledaags en met niets te vergelijken. Hoge aaibaarheidsfactor. Fijnproeversparfum. Voor karakters als Alan Rickman’s Colonel Brandon in Sense & Sensibility.

 

EAU SAHARIENNE van Les Voiles Depliees / Woods / Bij Aafkes

Ook eerder op deze blog besproken. Onlangs gepromoveerd tot hunkerparfum. Sensueel, kruidig en iets luchtigs. Zo ongeveer moet Sayid op het strand in Lost geroken hebben. Na een frisse duik, dat wel.

 

DECLARATION van Cartier / Dry Woods /  Bij Douglas ed.

Ragfijne compositie. Fris met een stoere kruidige basis. Iets voor Brad Pitt.  Oh nee, die is sinds kort aan de Chanel No. 5. Voor Angelina dan maar? Die heeft thuis toch de broek aan. Ook mijn favoriet trouwens in de tijd dat ik enkel ‘mannengeuren’ droeg.

 

EAU DE GLORIE van Parfum d’Empire / Dry Woods / Bij Annindriya en ParfuMaria

Pikant en knisperend. Aanwezig en vasthoudend. Zet tot actie aan en maakt onrustig. Groene kruiden, wat leer en ergens iets zachts. Ruwe bolster, blanke pit, dat idee. Ideaal maatje van Jason Bourne in The Bourne Ultimatum.

 

En ladies, zijn we er klaar voor? Niet dralen, kom op nou, aanvalluh!

Koop jij ook wel eens een parfum voor je lief? Hoe ga je te werk? Waar laat je je door leiden? Welk parfum is zijn favoriet? Heb je ook wel eens iets gekocht wat ie helemaal niet lekker vond? Of jijzelf niet, achteraf? Vertel het mij en de lezers van deze blog door te reageren op dit artikel.

 

Frangipani van Ormonde Jayne, ‘The Look of Love’

‘Niet teveel nadenken, zeg maar gewoon of je het lekker vindt of niet’ zegt Linda Pilkington, parfumeur en grondlegger van Ormonde Jayne tegen me. Ik knik om aan te geven dat ik de opdracht begrijp.

Ze trekt een zwart gelakte lade open en pakt er een klein rood geglazuurd aardewerken flesje uit. Nieuwsgierig buig ik me iets naar voren. Ze haalt het dopje uit de fles, houdt het onder mijn neus en kijkt me aan. ‘Uhhu’, nee, niet zo. Ze doet de dop terug op het flesje, plaatst het terug in de lade en pakt het tweede flesje. ‘Hmmm, lekker’. Ze kijkt tevreden. Dit ritueel gaat zo 21 flesjes door. Ondertussen worden er door Linda kruisjes op een formulier gezet. Zo nu en dan verschijnt er een rimpel in haar voorhoofd.

‘Je vindt alle aroma’s lekker die in Ormonde Woman zitten, maar we kunnen ook de kant op van de florals en de florientals zoals Frangipani en Ta’if’, concludeert ze. Omdat ik deze dag wel zin heb in bloemen kies ik voor het laatste. Ze benevelt mijn linkeronderarm rijkelijk met Frangipani en de rechter met Ta’if. Nee, niet eerst op een geurstrook, maar gewoon bám, direct op mijn huid. Kennelijk is ze zeker van haar zaak.

Even bevind ik me in een wolk van citrus, witte bloemen en rozen. Frangipani meets Ta’if. Tropische bloemen tegenover exquise roos. Fris en fruitig tegenover spicy. Speels tegenover serieus. Ta’if, een gegarandeerde bestseller, wordt deze middag onverwacht verslagen door Frangipani. Ik ben verbaasd, want ik hou toch helemaal niet zo van fruity florals? Maar mijn neus zegt ‘niet zeuren, dit is hemels’. En gelijk heeft ze.

FRANGIPANI van Ormonde Jayne (2003)
♡ ☆ ♪♪ ∫∫ ♀ €€ ⎢floral⎢verkrijgbaar bij Lianne Tio Parfums in Rotterdam
Linda werkt graag met onalledaagse, schaarse of onbekende aroma’s. Het is haar handelsmerk geworden. In Frangipani draait alles om, hoe kan het ook anders, de Frangipani. Een bloem met een weelderig en exotisch aroma die in Mexico, Venezuela, Hawaii en Midden-Amerika groeit. De essentiële olie werkt als een aphrodisiac, zorgt voor een goed humeur en houdt angsten en lusteloosheid buiten de deur. Moeder natuur, dank voor uw eindeloze generositeit.

Het parfum opent lichtvoetig en opgewekt met een explosie van citrus, iets vochtigs en licht bloemigs. Na enkele minuten verschijnen aroma’s van perzik en bedwelmende witte bloemen ten tonele. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het parfum ronder, zachter en vrouwelijker. Ze eindigt als een perfect rijpe perzik omringd door de mooiste tropische bloemen ter wereld. Nooit voelt ze zwaar of log, ze blijft luchthartig en transparant. Zou je deze geur willen vangen in een schilderij, dan zou het kleurenpallet bestaan uit zachtroze, een toefje goudgeel, een zweem zachtgroen en roomwit. Aangebracht met een gentle hand.

Frangipani is misschien wel het ultieme huwelijksparfum. Maar zeker ook een parfum voor romantische zielen die meedeinen op de roerselen van het hart. Wezens die zich laten raken door een woord, een oogopslag, een passage in een boek, een filmscène. Of door Dusty Springfield’s The Look of Love…

En jij? Behoor jij tot het stille genootschap van romantische grenouilles? Die tot tranen kunnen worden geroerd door een geur of een parfum? En zo ja, welke? Ik kijk uit naar je verhaal.